Al het mooie zal nooit verloren gaan

Wie kent Holzwarth niet? Zijn tijdloze klassieker 'Over een kleine mol die wil weten wie er op zijn kop gepoept heeft' hoort tot de culturele erfenis van inmiddels minstens twee generaties kinderen. Toen 'Mijn Jimmy' dus op mijn mat viel, was ik erg benieuwd. Zou dit een nieuwe klassieker kunnen worden?

De achterflap laat er geen misverstand over bestaan: dit boek gaat over de dood, afscheid nemen, troost en herinneringen. Zoals zoveel prentenboeken, die dit onderwerp dat bij het leven hoort bespreekbaar willen maken. Maar daarmee doe je 'Mijn Jimmy' beslist te kort.

Op de voorkant vinden we Jimmy, de neushoorn, en Hakkie, een ossenpikker (vogeltje). In het kleurenpalet overheersen de sombere kleuren, alleen Hakkie heeft een beetje kleur. Maar het wordt ook gelijk duidelijk dat Jimmy en Hakkie vrienden zijn. Ze hebben oogcontact en Jimmy straalt als hij naar zijn vriendje kijkt.
Als het verhaal begint stellen ze elkaar voor aan de lezer. 'Het verhaal over ons', zegt Hakkie, 'is ontzettend droevig en ik weet zeker dat ik erbij moet huilen.' Jimmy relativeert het gelijk, 'het is ook om te lachten. En soms misschien zelfs saai. Net als het echte leven.'
Daarmee is de toon gezet. Hakkie munt uit in de gebeurtenissen overdrijven, wat op de lachspieren werkt, en Jimmy is de dikke goedzak die de realistische kijk op zichzelf en de gebeurtenissen bewaart.
Als hun kostbare herinneringen samen zijn gedeeld, weet Jimmy dat hij gaat sterven. Een stervenstreurig moment (mooi vertaald woord van de hand van Edward van de Vendel!). 'Alles wat we samen hebben meegemaakt, kan niemand ons meer afnemen. Dat is van ons. Nu en voor eeuwig.' De afscheidswoorden van Jimmy en mijns inziens de moraal van het verhaal.
Het sterven van Jimmy en het aanbreken van de dag erna is prachtig in beeld gebracht door Mehrdad Zaeri, een mij onbekende illustrator, maar die in combinatie met dit gebalanceerde verhaal beslist zijn visitekaartje afgeeft!! De illustraties ademen consequent de sfeer van een savanne. Dat is knap gedaan, want felle Afrikaanse kleuren kom je in dit boek niet tegen.

Dit boek deed me denken aan 'Kikker en het vogeltje', de klassieker van Max Velthuijs over doodgaan. De illustraties zijn in dat boek van een geheel andere orde, maar de combinatie van lachen en huilen, troost en verdriet, leven en dood, voelen in dat boek net zo vanzelfsprekend als in dit boek van Holzwarth. Het zou me niets verbazen als ook dit boek tot de klassiekers gaat behoren.