Lezersrecensie
Grappig, mooi en soms pijnlijk
Wie ben je achter de façade?
Violet wil verdwijnen en geen ruimte meer innemen, maar voor iemand die normaal gesproken de ruimte vult, valt dat niet echt mee.
Na de zelfmoordpoging van haar broertje Sam, stond ze alleen een beetje te flirten. Oké misschien was ze ook een beetje stoned en zat ze in haar ‘wilde jaar’. Maar daarom hoefde haar ouders haar toch niet weg te sturen naar oom Toby in het plaatsje Lyric. Het plaatsje waar haar voorouders vandaan komen.
En nu wil Violet dus liever niet opvallen, en verandert ze een hoop aan haar uiterlijk. In Lyric komt ze er achter dat haar uiterlijk waarschijnlijk niet het probleem was. Ze zal hele andere dingen onder ogen moeten zien.
“Maar ik wilde zelf ook graag bij ze zijn en meegenieten van de intimiteit die ik in iets kleins als het wegslaan van een mug had gezien. Hun vriendschap was zo diep dat die bodemloos leek, en ik leek in die eindeloze diepte tussen hen in te zweven, gewichtloos en geborgen.” Julia Drake
Violet maakt vrienden in Lyric en langzaamaan leert ze zichzelf beter kennen. Ze leert meer over haar familie, en over haar band met haar broer Sam. Wat zal Violet allemaal ontdekken? Zullen zij en haar familie nader tot elkaar kunnen komen?
Wat de zee vertelt van Julia Drake is grappig en tegelijkertijd ook pijnlijk.
De manier waarop Julia Drake haar verhaal vertelt, is zeker niet doorsnee te noemen. Violet verbergt zich achter een wat donkere humor, en ze laat mensen niet graag achter dit masker kijken. Toch laat Julia Drake je, met haar woorden, de pijn achter die humor voelen.
De complexe familie situatie, en de bijzondere band van Violet met haar broer, worden door het verhaal heen steeds duidelijker. Hierdoor worden ook de ware gevoelens van Violet langzaamaan ontrafelt. De bijzondere vriendschappen die in Lyric worden opgebouwd dragen daar zeker aan bij. Het boek heeft nog veel meer in zich, dan ik in eerste instantie al had gehoopt.
Julia Drake stelt, met haar verhaal, een aantal belangrijke mentale en lichamelijke thema’s, zoals bijvoorbeeld depressiviteit en anorexia, aan de orde. Thema’s die helaas nog veelvuldig in de taboesfeer verblijven. Thema’s waar men zich vaak voor schaamt, juist door die taboesfeer. Wie weet komen ze daar, onder andere door dit soort boeken, eindelijk uit, worden ze bespreekbaar en verdwijnt de, onnodige, schaamte.
Wat de zee vertelt van Julia Drake lijkt een verhaal over een zoektocht naar een scheepswrak en een familiegeschiedenis. En dan blijkt uiteindelijk een zoektocht naar jezelf te zijn. Waarschijnlijk niet het meest gangbare verhaal, maar wel de moeite waard en erg mooi. Dit boek krijgt, onder andere door de belangrijke thema’s die het aansnijdt, 4.5 sterren van mij.
Deze recensie schreef ik voor, en is terug te vinden op, de blog In de Boekenkast: https://indeboekenkast.com
Violet wil verdwijnen en geen ruimte meer innemen, maar voor iemand die normaal gesproken de ruimte vult, valt dat niet echt mee.
Na de zelfmoordpoging van haar broertje Sam, stond ze alleen een beetje te flirten. Oké misschien was ze ook een beetje stoned en zat ze in haar ‘wilde jaar’. Maar daarom hoefde haar ouders haar toch niet weg te sturen naar oom Toby in het plaatsje Lyric. Het plaatsje waar haar voorouders vandaan komen.
En nu wil Violet dus liever niet opvallen, en verandert ze een hoop aan haar uiterlijk. In Lyric komt ze er achter dat haar uiterlijk waarschijnlijk niet het probleem was. Ze zal hele andere dingen onder ogen moeten zien.
“Maar ik wilde zelf ook graag bij ze zijn en meegenieten van de intimiteit die ik in iets kleins als het wegslaan van een mug had gezien. Hun vriendschap was zo diep dat die bodemloos leek, en ik leek in die eindeloze diepte tussen hen in te zweven, gewichtloos en geborgen.” Julia Drake
Violet maakt vrienden in Lyric en langzaamaan leert ze zichzelf beter kennen. Ze leert meer over haar familie, en over haar band met haar broer Sam. Wat zal Violet allemaal ontdekken? Zullen zij en haar familie nader tot elkaar kunnen komen?
Wat de zee vertelt van Julia Drake is grappig en tegelijkertijd ook pijnlijk.
De manier waarop Julia Drake haar verhaal vertelt, is zeker niet doorsnee te noemen. Violet verbergt zich achter een wat donkere humor, en ze laat mensen niet graag achter dit masker kijken. Toch laat Julia Drake je, met haar woorden, de pijn achter die humor voelen.
De complexe familie situatie, en de bijzondere band van Violet met haar broer, worden door het verhaal heen steeds duidelijker. Hierdoor worden ook de ware gevoelens van Violet langzaamaan ontrafelt. De bijzondere vriendschappen die in Lyric worden opgebouwd dragen daar zeker aan bij. Het boek heeft nog veel meer in zich, dan ik in eerste instantie al had gehoopt.
Julia Drake stelt, met haar verhaal, een aantal belangrijke mentale en lichamelijke thema’s, zoals bijvoorbeeld depressiviteit en anorexia, aan de orde. Thema’s die helaas nog veelvuldig in de taboesfeer verblijven. Thema’s waar men zich vaak voor schaamt, juist door die taboesfeer. Wie weet komen ze daar, onder andere door dit soort boeken, eindelijk uit, worden ze bespreekbaar en verdwijnt de, onnodige, schaamte.
Wat de zee vertelt van Julia Drake lijkt een verhaal over een zoektocht naar een scheepswrak en een familiegeschiedenis. En dan blijkt uiteindelijk een zoektocht naar jezelf te zijn. Waarschijnlijk niet het meest gangbare verhaal, maar wel de moeite waard en erg mooi. Dit boek krijgt, onder andere door de belangrijke thema’s die het aansnijdt, 4.5 sterren van mij.
Deze recensie schreef ik voor, en is terug te vinden op, de blog In de Boekenkast: https://indeboekenkast.com
2
Reageer op deze recensie
Meer recensies van sheila_hjv_inbooks
Gesponsord
Deze thriller trekt je razendsnel mee in een complot met onbetrouwbare staatslieden met hun eigen agenda's, internationale conflicten en hoogoplopende bedreigingen voor de samenleving.
