Anders dan verwacht

Ik begon aan dit boek met de verwachting opnieuw een wandelverhaal te lezen. Hoewel wandelen er in voorkomt en het boek verder gaat waar The Salt Path stopte, zaten mijn verwachtingen er compleet naast.

In The Wild Silence nemen Raynor en haar man Moth opnieuw min of meer een normaal leven op. Min of meer omdat Moth ondertussen een studietraject aflegt en ze moeten zien te overleven op één studentenlening. Bovendien gaat zijn gezondheid zienderogen achteruit en heeft Raynor moeite om aan haar nieuwe thuis te wennen.

Ik schrok van de vele emoties en het gebrek aan wandelen, hoewel het belang van de natuur en het landschap wel nog vaak aan bod komt. Eens ik mijn verwachtingen kon laten varen, lukte het me om mee in het verhaal te stappen en begreep ik de auteur zelfs beter dan ik in het eerste boek deed. De links tussen heden en verleden, tussen dromen en realiteit en tussen haar en Moth worden erg interessant uitgewerkt.

Het is vooral haar authenticiteit die me raakte. De manier waarop ze ingaat op haar introverte natuur vond ik in al z’n kwetsbaarheid erg mooi. Het wordt duidelijk wat het haar kost om met haar levensverhaal naar buiten te komen, hoever ze uit haar comfortzone komt en bereid is om te groeien. Dat werpt vragen op over keuzes die we allemaal maken, over de manier waarop we met bekenden en onbekenden omgaan en hoever we bereid zijn om ons in het leven te smijten.

Net als in The Salt Path is haar schrijfstijl iets te uitvoerig en herhalend naar mijn smaak, maar desondanks heb ik dit tweede boek erg graag gelezen en kijk ik uit naar het volgende deel.