Een opmerkelijk debuut

Schuilhuisje is het opmerkelijke debuut van Lena Kurzen, waarin ze haar talent voor (korte) verhalen combineert met een intrigerende verhaallijn en boeiende personages. De lezer mag zich verwachten aan scherpe beschrijvingen, grappige anekdotes, plaatsvervangende schaamte en een finale die nazindert.

Het verhaal draait om een koppel dat tijdens de lockdown samenwerkt aan de tafel in hun huiskamer. De eerste zin zet meteen de toon: “Ik kijk naar mijn weerspiegeling in je leesbril en ik wil zeggen dat ik van je hou.” Het ik-personage is fysiek dicht bij haar vriend, maar kan haar gevoelens en gedachten niet hardop verwoorden. Terwijl ze dolverliefd al zijn bewegingen in de gaten houdt, beschrijft ze in haar hoofd ongefilterd wat haar opvalt en stelt ze hem vragen waarop ze eigenlijk geen antwoorden wilt.

Het ik-perspectief wordt bijzonder effectief uitgewerkt. Hoewel het grootste deel van het verhaal zich in de huiskamer afspeelt, krijgt de lezer een inkijk in het leven van het hoofdpersonage voor en tijdens de relatie. De spanning tussen haar vrije gedachten en de beklemmende situatie van het thuiswerken draagt bij aan de gelaagdheid van het verhaal. Voor lezers die gemakkelijk hun grenzen aangeven, zal dit boek af en toe een uitdaging zijn omdat de vrouw in haar blinde liefde meer dan eens over zich heen laat lopen. Ondanks de wrevel die dit mogelijk opwekt, maken de grappige, niet-alledaagse beschrijvingen van hun leven samen het boek absoluut de moeite waard.

De krachtige schrijfstijl met korte zinnen en sprekende beelden is zeer prettig om te lezen. Doorheen het verhaal worden bepaalde karaktereigenschappen en kleine details steeds opnieuw in de verf gezet, waardoor de lezer het gevoel krijgt de personages al lang te kennen. Zo is het even grappig als pijnlijk hoe het zelf toegekende talent van de man om kleren te wassen doorheen de volledige roman verweven zit. Door de geslaagde associaties met planten, hobby’s en werkzaamheden komen beide personages helemaal tot leven.

Wat dit boek zo intrigerend maakt, is de manier waarop Kurzen de spanning langzaam opbouwt. Naarmate het verhaal vordert worden de tegenstellingen tussen ‘ik’ en ‘jij’ steeds prominenter. Wanneer het hoofdpersonage doorheen de leugens van haar vriend begint te zien en hem nog nauwgezetter in de gaten houdt, kan hij zijn geheimen niet langer voor zich houden. Hoewel ze zich openlijk nog steeds onderdanig opstelt, klinkt in haar hoofd steeds meer kritiek: “Je hebt haast, maar je hebt wel tijd om me erop de wijzen dat ik iets fout heb gedaan.” Bijna ongemerkt gaat de luchtige toon over in irritatie en uiteindelijk in ontreddering.

Met Schuilhuisje bewijst Lena Kurzen haar talent om complexe emoties en relatiedynamieken op een heldere manier over te brengen. Het alledaagse wordt zo origineel beschreven dat de plotwendingen in eerste instantie vooral ludiek lijken. Dit maakt de mokerslagen die de auteur in petto heeft des te treffender.