Dobberen of duiken?

In haar debuutroman, Badje 3, neemt Rosanna ten Have de lezer mee in het verhaal van Suzanne, een dertiger die vastbesloten is om alsnog haar zwembrevet te behalen. Het hoofdpersonage weet al watertrappelend het hoofd net boven water te houden, maar slaagt het verhaal daar ook in?

Wanneer Suzanne aan iemand vertelde dat ze als kind gezakt was voor haar zwemdiploma, deed ze dat altijd op een luchtige manier. Het was iets dat haar misschien wel karakteriseerde, maar voor de rest niet echt bezighield. Deze instelling verandert wanneer haar lifecoach het gebrek aan een zwemdiploma associeert met Suzannes permanente vermoeidheid en gebrek aan levenslust. In een poging zich minder een sukkel te voelen, schrijft ze zich in voor zwemlessen voor vrouwen.

Het verhaal begint bij de eerste zwemles, waarbij het kleedkamergebeuren een nog grotere uitdaging blijkt dan het zwemmen zelf. Ze voelt zich een vreemde eend in de bijt, wat haar zelfbewustzijn nog meer vergroot. Ten Have beschrijft Suzannes gedachten met scherp observatievermogen, wat leidt tot grappige scènes. De humor neigt echter soms naar gemakkelijke uitlachclichés, bijvoorbeeld wanneer een yogazwemclubje wel heel stereotiep wordt weergegeven. Die oppervlakkige behandeling staat ook de andere personages te wachten, waardoor de lezer ondanks het ik-perspectief en de kleurrijke beschrijvingen nooit echt helemaal het verhaal wordt ingezogen.

Het verhaal hint in eerste instantie naar bepalende gebeurtenissen uit Suzannes verleden. Het vermogen van de auteur om hier en daar een bommetje te plaatsen maakt de lezer nieuwsgierig naar de oorzaken van Suzannes overweldigende minderwaardigheidscomplex. Ondanks haar pijnlijke inspanningen en doorzettingsvermogen komt de connectie met de andere vrouwen niet echt tot stand. Dit beklemtoont Suzannes onzekerheid, maar maakt tegelijk dat er erg weinig gebeurt. De eindeloze twijfel zorgt immers voor een traag ritme, waardoor het lijkt alsof ze in cirkels draait ondanks de kleine stappen die ze zet om haar leven te veranderen. Door het ontbreken van boeiende nevenpersonages of diepgaande passages uit het verleden, wordt het voor de lezer moeilijk om grip te krijgen op het verhaal.

Het afwisselen van de zwemlessen met dagelijkse scènes uit Suzannes leven en herinneringen zou het verhaal de nodige diepgang kunnen geven. Verschillende verhaallijnen worden echter niet uitgewerkt, waardoor het boek onaf lijkt. Zo verdwijnt de aanvankelijk allesbepalende relatie met haar moeder naar de achtergrond, net als de verwijzingen naar de sessies met haar lifecoach en bepaalde personages, die zonder duidelijke logica komen en gaan.

De aanzet van goede ideeën en de sterke schrijfstijl van Rosanna ten Have blijven in Badje 3 onderbenut door het gebrek aan diepgang bij personages en verhaallijnen. Een meer doordachte uitwerking van Suzannes verleden had het verschil kunnen maken tussen ronddobberen en duiken in de emotionele complexiteit van het hoofdpersonage.