Een rustgevend verhaal over verbondenheid en veerkracht

In De zwemclub neemt Michelle Visser ons mee naar een zwemvijver waar vier uiteenlopende personages elkaar ontmoeten en langzaam naar elkaar toe groeien. Wat begint als een feelgoodroman over een zomerse ontmoetingsplek, ontvouwt zich tot een gelaagd verhaal over persoonlijke groei, verlies, vriendschap en de kracht van verbondenheid.

Centraal staan Joke, Sophie, Mireille en Alex – herkenbare personages, elk met hun eigen rugzakje. Joke, een 54-jarige weduwe met een groot hart, vormt het sociale middelpunt van het zwemclubje. Ze verwelkomt iedereen met open armen en zorgt ervoor dat de vijver een plek wordt waar mensen zich thuis voelen. Dat is vooral belangrijk voor Sophie, die door een burn-out al haar zelfvertrouwen is kwijtgeraakt en zoekende is naar een nieuwe richting in haar leven. Haar zoektocht naar zingeving vormt een belangrijk thema in het verhaal.

De 71-jarige Mireille zwemt het liefst in stilte, maar blijkt net zo betrokken bij de andere zwemmers als Joke. Ze biedt een luisterend oor en zorgt ervoor dat zowel de andere personages als de lezer begrip krijgen voor tegengestelde meningen en belangen. En dan is er Alex, die worstelt met angsten en verantwoordelijkheden als stiefvader van twee jongens. Zijn verhaal brengt een diepere laag in de roman, waarin thema’s als ziekte, milieuverontreiniging en vaderschap worden aangeraakt. Door de uiteenlopende personages zullen veel lezers herkenbare thema’s en karaktertrekken tegen komen.

Wat deze roman bijzonder maakt, is de manier waarop de vijver – en het water in het algemeen – bijna een personage op zich wordt. De natuur biedt troost, brengt rust en helpt de personages hun zorgen even los te laten. Visser weet dit sfeervol en beeldend te beschrijven, wat zorgt voor een kalmerend leesritme dat past bij de setting. Dat rustige ritme is tegelijk ook een minpunt. Er zijn weinig momenten van echte actie of spanning.

De kracht van het boek ligt in de herkenbaarheid van de personages en hun innerlijke groei. Visser neemt ruim de tijd om hun verleden en emoties uit te diepen, wat empathie oproept, maar soms ook ten koste gaat van de spanning. De verhaallijn kabbelt voort, net als het water in de vijver – rustgevend, maar met weinig verrassingen. Wanneer er problemen opduiken rond de zwemvijver, komt er wat meer vaart in het verhaal, al blijft de toon overwegend mild.

De zwemclub is een roman over het belang van zelfvertrouwen en veerkracht. Het is een boek voor lezers die houden van trage feelgood met een tikje diepgang. Het is geen roman vol actie of plotwendingen, maar eerder een ode aan kleine veranderingen, aan het belang van gemeenschap en aan de kracht van water.