Geen hoogtepunt in Da Costa’s oeuvre

Met Waar de zon de sneeuw raakt neemt Mélissa Da Costa opnieuw de thema’s uit haar vorige romans op: kwetsbaarheid, herstel en de zoektocht naar jezelf. Centraal staat Ambre, die verplicht wordt om haar leven opnieuw op te bouwen. Ze komt terecht in een afgelegen berghotel waar ze moet samenwerken met andere seizoenswerkers.

Ambre is twintig, maar haar gedrag en belevingswereld doen vaak jonger aan. Ze lijkt soms nog zoekende in haar volwassenheid, wat haar kwetsbaar maakt en moeilijk te doorgronden. In het hotel waar ze als seizoenswerker aan de slag gaat ontmoet ze een bont gezelschap van andere tijdelijke bewoners: mensen die elk hun eigen reden hebben om even uit het gewone leven te stappen. De wisselwerking tussen Ambre en haar collega’s vormt het hart van de roman. De gesprekken en gedeelde momenten vergroten haar wereld en creëren barsten in haar geslotenheid.

Het uitgangspunt van de roman is veelbelovend, maar toch laat de uitvoering regelmatig te wensen over. Waar Da Costa in eerdere romans uitblonk in meeslepende beschrijvingen en natuurlijke dialogen, voelt de stijl deze keer stroever. Lange zinnen, rommelige overgangen en veel herhalingen maken dat het verhaal minder vloeiend leest.

Waar de roman thematisch inzet op persoonlijke groei en de zoektocht naar identiteit, is de ontwikkeling van de personages door de haperende stijl minder geloofwaardig. Het gevolg is dat het moeilijker is om je in te leven in de strijd die de personages voeren.

Hoewel er veel gebeurt in de levens van de verschillende personages, is er niet echt sprake is van een spanningsboog of grote plotwendingen. Het verhaal lijkt zeker naar het einde toe voort te kabbelen, waardoor emoties minder krachtig en authentiek overkomen. Dat is jammer, want juist in een roman die draait om innerlijke groei en menselijke relaties zijn geloofwaardige interacties essentieel.
Toch zijn er zeker momenten waarop Da Costa haar talent toont. De setting in de bergen is sfeervol en zorgvuldig uitgewerkt. Het hotel en de omgeving zijn meer dan louter decor, ze roepen een gevoel van isolement en verstilling op dat goed past bij Ambres innerlijke zoektocht. Da Costa laat zien dat heling niet spectaculair is, maar stil, traag en vaak onzichtbaar.

Als geheel blijft er een gemengd gevoel achter: het verhaal heeft momenten van intensiteit en warmte, maar mist de vaart en precisie die nodig zijn om volledig te overtuigen. Wie bereid is zich te laten meenemen in een langzaam verteld verhaal, vindt hier en daar ontroerende scènes en herkenbare worstelingen. Maar wie Da Costa’s eerdere boeken las omwille van de intensiteit en overtuigingskracht, zal dit werk waarschijnlijk minder meeslepend vinden.