Wat als effectief praten met elkaar een 'dingetje' is

Avondmensen is een fictieve roman over een disfunctioneel gezin dat door een gebrek aan communicatie steeds verder uiteen groeit, ondanks dat er wél sprake is van liefde. Vader Simon en moeder Heleen zijn in een sleur beland, vrijwel alle gezinsleden blinken uit in passiviteit en de enige die nog voor wat ophef in het leven van het ontwrichte gezin zorgt, is de hulpbehoevende zoon Boris.

Het boek heeft een licht autobiografisch aspect, waarbij schrijfster Caroline van Keeken put uit eigen ervaringen. “Ik vraag me altijd af uit wat voor gezin mensen komen; hoe de onderlinge relaties waren. De gezinsdynamiek is mij niet vreemd; hoe iedereen met elkaar gaat, dat komt best overeen met hoe het bij mij thuis vroeger was”, laat ze weten.

Hoe dat zich uit in Avondmensen, staat bijna letterlijk beschreven in een column door Roeland Dobbelaer in Bazarow Magazine 31 van september 2020, over het boek Het smelt van Lize Spit. Hij schrijft: “De ouders praten niet met elkaar, niet met hun kinderen, zijn niet in staat hun verdriet en lastigheden te verwoorden, lopen er voor weg, ieder voor zich, eenzaam in zichzelf. De kinderen voelen van kleins af aan, dat er iets niet klopt, hebben geen idee wat, (…) en groeien diep ongelukkig op.”

Ook in Avondmensen zie je dit tafereel. Vader loopt bij de psycholoog maar maakt zich vooral druk om zijn rughaar. Zoon Boris heeft waanbeelden, woede uitbarstingen en zelfmoordneigingen. Moeder kan zowel de problematiek van haar zoon als de gezapigheid van haar relatie niet aan en vlucht naar de zolder. Dochter Alice zit in een ingewikkelde verhouding met haar scriptiebegeleider en dochter Noor ziet het geheel van een afstandje lijdzaam toe. Dat er uiteindelijk iets mis zal gaan, kan niet uitblijven, maar leidt het barsten van de bom ook tot structurele veranderingen binnen het gezin?