Een geschiedenisles die je niet meer loslaat

Het waargebeurde verhaal van Wim Aloserij zal niemand onbetuigd laten. De inmiddels 94-jarige man is de enige nog levende getuige van drie concentratiekampen én de scheepsramp van de Cap Arcona, waarbij aan het einde van de Tweede Wereldoorlog nog eens 7000 gevangenen verongelukten. Dit boek lees je in één ruk uit en laat een diepe, onvergetelijke indruk achter.

Als klein jongetje kreeg Wim Aloserij om de haverklap zijn stiefvader achter zich aan, die in zijn dronken buien op zoek was naar een slachtoffer om een pak rammel te geven. Wim liet zich echter niet pakken; hij maakte zich onzichtbaar, vond verstopplekjes, ging het gevaar uit de weg. Deze inventiviteit bleef hij zijn hele leven toepassen, ook toen hij in diverse concentratiekampen belandde nadat hij getracht had om onder de verplichte Arbeidseinsatz uit te komen. De nazi’s pikten in deze kampen dagelijks en geheel willekeurig enkele gevangenen eruit om extra wreedheden op toe te passen. Wim werd niet gezien, hij ging op in de meute om zo aan de ergse afrandelingen te ontsnappen, maar plaatste zich juist op de voorgrond op momenten dat hij er baat bij had door zich bijvoorbeeld aan te dienen als doktershulpje of schilder. Zijn doorzettingsvermogen, liefde voor het leven, kracht, hoop en vertrouwen sleepten hem door de moeilijke oorlogsjaren en redden zijn leven, meer nog dan zijn fysieke gesteldheid en de factor geluk.

Het verhaal is op een eenvoudige, prettige manier geschreven vanuit het perspectief en het geheugen van Wim Aloserij, zodanig dat het de lezer raakt en meeneemt naar het leven en de gebeurtenissen van destijds. Vele foto’s, tekeningen en documenten ondersteunen, onderbouwen en verduidelijken daarbij het verhaal nog extra. Een les in de gruwelijke geschiedenis van de Tweede Wereldoorlog.