Twee vrouwen in twee tijdperken, verbonden door een jurk

De jurk van Texel, door Olga Hoekstra, vertelt het deels waargebeurde, deels fictieve verhaal achter een eeuwenoude jurk die door Texelse sportduikers in een scheepswrak gevonden en opgedoken is. Archeologe Emily probeert de herkomst van de 350 jaar oude jurk te achterhalen, terwijl in een tweede verhaallijn Elisabeth als fictieve draagster van de jurk beschreven wordt.

Terwijl Emily worstelt met persoonlijke problemen waaronder haar dementerende vader en allerlei toestanden op liefdesgebied, gaat het ook Elisabeth niet voor de wind. Zij wordt uitgehuwelijkt en zal – naar het lijkt met dé jurk – op een schip naar Amerika varen waar ze moet trouwen met een man die ze nog nooit heeft gezien, terwijl ze heimelijk verliefd is op één van de bedienden. Al in het eerste hoofdstuk wordt duidelijk dat het schip zinkt, maar het gehele verhaal blijkt een verrassende wending te krijgen naarmate het onderzoek van Emily vordert.

De combinatie van feit en fictie is heel bijzonder is. De schrijfster toont hoe anders de levens van de twee vrouwen zijn in deze twee tijdlijnen met de verschillen tussen toen (de 17e eeuw, de tijd van de VOC) en nu (2024). De ene vrouw mag geen vrij leven leiden; er wordt zelfs voor haar bepaald met wie ze moet trouwen. De andere vrouw maakt haar eigen keuzes: ze heeft gestudeerd en kiest zelf met wie ze het leven deelt. Maar de lezer zal merken dat er ook overeenkomsten zijn.

Schrijfster Olga Hoekstra – ook bekend onder het pseudoniem Lis Lucassen – schrijft hiermee haar eerste historische roman. Directe aanleiding voor het boek was een documentaire over de jurk van Texel, maar haar interesse werd ook gewekt door het werk van de archeologen. Ze ziet hierin vergelijkingen met het puzzelen naar een verhaal. Met dit boek wil de schrijfster daarom ook publieksarcheologie in het zonnetje zetten. Het betrekken van het publiek bij archeologie is namelijk – net als het schrijven van boeken – cruciaal voor het behoud van verhalen.