Hoe overleef je de binnenstraat

Metin komt als vijfjarige jongen in de Amsterdamse Bijlmer te wonen. Na drie jaar omzwervingen in Duitsland waar hij met zijn ouders en zus voor onderdak afhankelijk was van familie en vrienden van zijn vader lijkt het gezin nu een vaste plek te hebben gevonden. Maar een vaste plek staat niet synoniem voor een veilige plek. De vader tiranniseert zijn vrouw en kinderen. Zijn werkeloosheid praat hij goed onder de vlag van zijn communist zijn. Overdag ligt hij op de bank de werken van Marx te lezen. Tot diep in de nacht laat hij zijn gezin aan hun lot over en spendeert het weinige geld dat er is. Totdat met name de moeder van Metin het niet langer pikt en in opstand komt. Met vallen en opstaan begint het gezin zich tegen de vader af te zetten.

Het boek begint met een klap. In de proloog wordt direct de titel verklaard. Niet gezien worden is overleven. Onzichtbaar zijn wordt Metins grootste doel.

De problemen van de Bijlmermeer worden door Isik beeldend beschreven. De zinnen die worden gebruikt om de angst van Metin als hij door de binnenstraat loopt of als hij alleen in de lift staat weer te geven maken duidelijk dat de auteur put uit eigen ervaring. Murat Isik is opgegroeid in de wijk waar zulke mooie plannen mee waren. In werkelijkheid viel deze wijk niet lang na oplevering ten prooi aan leegstand, drugsgebruikers, verloedering en verpaupering.

Niet alleen thuis is het zwaar voor Metin. Ook op school krijgt hij het zwaar te verduren. Met name nadat de Bijlmerramp heeft plaatsgevonden. Door zijn VWO-klasgenoten wordt hij vanaf dat moment alleen nog maar als allochtoon gezien. Hij krijgt te maken met discriminatie. Zijn eenzaamheid kan hij thuis niet bespreken. Zijn enige doel is zichtbaar te zijn voor zijn vader. Een doel dat heel dubbel is omdat het hem zo kwetsbaar maakt.

Wees onzichtbaar is een coming of age verhaal. Echter, het gaat niet alleen over Metin. Ook de overige familieleden maken een ontwikkeling door. Met de moeder voorop in de leidersrol. In korte, pakkende hoofdstukken, die geen cliffhanger nodig hebben om verder te willen lezen heeft Murat Isik een prachtig verhaal verteld. In een passende schrijfstijl waarin hij nooit gebruik maakt van een teveel aan emoties laat hij zien wat Metin voelt. Verrassend is dat dat niet zozeer verdriet en boosheid is, maar met name liefde en begrip. Zelfs voor zijn vader.