Een inkijk in een schrijfclub in de gevangenis

In Een van ons geeft schrijfster Katrien een schrijfcursus aan gedetineerden in een penitentiaire inrichting. Elke twee weken zijn gedetineerden welkom om aan de hand van een opdracht te schrijven en leest ze stukjes uit boeken voor. Ze ontmoet Luc, een gedetineerde die levenslang heeft en al geruime tijd opgesloten zit. Ook hij is welkom, maar hij gaat niet op haar aanbod in. Schrijven in een groep is niks voor hem. Maar in zijn cel houdt hij in een schrift zijn eigen levensverhaal bij.

Elk hoofdstuk wordt geschreven vanuit het perspectief van Luc of Katrien. In het perspectief van Luc wordt de lezer meegenomen in de wereld van de gedetineerde, hoe gedetineerden met elkaar omgaan, de relatie met de PIW’er, hoe hij ermee omgaat met het feit dat hij niet meer vrij zal komen. Vanuit Katrien krijgt men juist het beeld van de buitenstaander. Je krijgt niet te weten waarom de gedetineerden daar zitten, wat ze op hun kerfstok hebben. Zij ziet de mannen in haar lokaal tijdens de cursus en verder niet. Maar gaandeweg vervagen die rollen steeds meer.

Een van ons is een inkijk in de gevangenis, geschreven in een bijzondere schrijfstijl. Beide perspectieven worden geschreven vanuit de ik-versie. Vooral het verhaal van Luc wordt geschreven zoals hij denkt: vloeiend en zonder al teveel interpunctie. Dat moet je liggen. Voor mij was het een reden om niet helemaal gegrepen te worden in het verhaal. En ik schat in dat juist het de bedoeling was om niet teveel te weten te komen van de achtergronden van alle personen, net zoals dat in de gevangenis ook het geval is, maar ik miste hierdoor wel een beetje diepgang van sommige personen.