Geen page turner, maar leest wel lekker weg

Het blauwe uur is de vierde thriller van Paula Hawkins, vertaald door Henske Marsman.

Conservator James Becker ontvangt een mail dat een kunstwerk van Vanessa Chapman een menselijk bot bevat. Des te meer pikant omdat de echtgenoot van Vanessa jaren geleden verdwenen is. Vanessa’s nalatenschap wordt beheerd door Grace Haswell, die op het eiland Eris in het huis van Vanessa woont.

In het Blauwe uur neemt Hawkins je mee naar Eris, het eiland waar Vanessa veel van haar kunstwerken heeft gemaakt. Het eiland is alleen bij eb te bereiken en doet duister aan. Dit vind je ook terug in de cover van het boek, een donkere kamer met een open raam uitkijkend op zee. Het blauwe uur, onderdeel van de schemering, vaak geassocieerd met melancholie, maar ook met hoop. Elementen die ook terugkomen in het boek.

Je zit niet op het puntje van je stoel om te weten wat er gebeurt, maar door het wisselen van verschillende perspectieven en de dagboekfragmenten van Vanessa wil je verder lezen wat er precies aan de hand is en waarom mensen zijn zoals ze zijn. En daar gaat het misschien een beetje mis. Er zijn verschillende verhaallijnen met verschillende personages, maar echt goed uitgewerkt worden al deze personages niet, waardoor je wel met vragen achterblijft.

Het blauwe uur is geen page turner, maar het verhaal leest lekker weg omdat je tóch wilt weten waarom dingen gebeuren. Het is een mix van een psychologische thriller en een spannende roman.