Tongstrelend en bloedstollend

Koreaanse roman over een kokkin met liefdesverdriet.

Liefde gaat door de maag, wordt wel eens gezegd. Maar wat als de liefde verstek laat gaan? Chong Chiwon’s vriend heeft haar verlaten voor een vrouw die bij haar op kookcursus was. Chong’s verdriet om haar verloren liefde is zo groot dat ze haar goedlopende kookschool sluit en teruggaat naar haar oude baan: kokkin in het Italiaanse restaurant Nove in Seoul.

Daar heeft ze de chef-kok boven zich staan, die haar alles wat met koken te maken heeft ooit heeft geleerd. Door te koken voor anderen, door te denken over eten en wat haar klanten het liefste op hun bord zien. Door de haast onzichtbare steun van de chef-kok, krabbelt Chong beetje bij beetje op uit haar tranendal. Haar verdwenen eetlust keert terug, want ze weet dat geen enkele goeie kok zonder eten kan, dus begint ze haar smaakpapillen weer te gebruiken. Ze stort zich op eten maken, waar ze algauw weer zo goed in is, dat ze dreigt het succes van haar chef-kok te overstijgen.

Haar liefdesverdriet weet ze met vallen en opstaan te verdringen. Soms drinkt ze een glaasje te veel, soms sluit ze zich op in een hotelkamer. Vaak praat ze met haar vriendin Munju over eten en over vrienden, of met de hond Paulie over waarom zijn baas haar en de hond in de steek heeft gelaten. Totdat ze op een dag beseft dat ze verraden is.

Een van de beroemdste romans die over liefde en eten gaat, is Rode rozen en tortilla’s van Laura Esquivel, waarin een vrouw haar omgeving ‘betovert’ met verleidelijke recepten. Maar ook het Argentijnse Kookboek voor de kannibaal van Carlos Balmaceda, het Nederlandse verhaal De stille stad van Threes Anna, of Het boek van zout van Monique Truong en dat van Preethi Nair Honderd tinten wit zullen de lekkerbekken onder ons het water in de mond hebben doen lopen.

Een roman schrijven over koken, gerechten en de ingrediënten, gecombineerd met een goed verhaal is een kunst apart. De Koreaanse schrijfster Jo Kyung Ran, die eten in haar roman heeft gecombineerd met liefdesverdriet, kan met haar roman Tong aanschuiven in het bovengenoemde rijtje geslaagde culinaire romans. Perziken in wijn, octopus, uien, stoofschotels, vis, sandwiches, foie gras, zout, sojasaus of tong, deze ingrediënten komen allemaal, velen uitgebreid, aan bod en worden met passie beschreven.

Terwijl Chong nadenkt over ingrediënten, filosofeert over koken en eten, vertelt ze tussendoor over haar oma die haar de passie van eten heeft geleerd, over haar oom die net als zij de gerechten van zijn zus mist, maar vooral over haar verdriet en hoe ze achter de ontrouw kwam. Het verhaal over een vrouw die moet leren met haar verdriet om te gaan, is doordrenkt met sappige, culinaire details, die je menigmaal zullen doen denken aan de inhoud van je ijskast: je krijgt er honger van.

Je hebt verhalen waarin de liefde voor koken het liefdesverdriet overwint, zoals in Liefde en brood van Judy Hendricks. Tong is echter een verhaal waarin de hoofdpersoon het eten aangrijpt om haar gram te halen. De huiveringwekkende laatste pagina’s staan lijnrecht tegenover het begin van het verhaal, waarin Chong, door verdriet overmand, niet goed weet wat ze moet doen, terwijl ze op de laatste pagina’s heel goed weet waar ze mee bezig is. Of ze het daadwerkelijk heeft uitgevoerd, is weer een andere vraag, die open staat voor de lezer.

Deze in Korea succesvolle roman is een tongstrelend, verrassend verhaal over liefdesverdriet, koken en over wraak. Over een vrouw die van haar passie haar werk heeft gemaakt en deze passie inzet om haar leven weer op de rails te krijgen. Een smaakvolle combinatie van schrijven en de lezer lekker maken.

Jo Kyung-Ran – Tong (Uit het Koreaans vertaald door: Remco Breuker en Imke van Gardingen), Meulenhoff 2009