Gepakt door de cover

Soms heb je dat. Je ziet een boek liggen en bent gelijk gegrepen door de cover. Dat gebeurde mij met RIO van Jolanda Clement. Prachtig ontwerp, van Marry van Baar en intrigerende illustratie van Shutterstock en Dreamtime.

Kortom, ik begon gretig aan dit boek dat zich afspeelt in Brazilië in 1924. Niet in RIO, zoals de titel suggereert, maar in São Paulo.

Het boek kent twee duidelijke verhaallijnen. Eliadas Granados is koffiebaron en inspecteur. Hij is zoals een inspecteur wel vaker beschreven wordt. Gekweld, eenzaam, houdt van drank en vloeken en is rechtvaardig en gaat door tot “het gaatje” om een moord op te lossen.
De andere verhaallijn is in briefvorm en laat Maria aan het woord.ze schrijft brieven aan haar zuster.
De verhalen lijken niets met elkaar gemeen te hebben maar komen uiteindelijk op een vernuftige manier bij elkaar.

Tussen die twee verhalen door speelt ook een koffiecrisis, een legeropstand en de beginnende vrouwenemancipatie. Kortom, er wordt heel veel in deze roman gestopt en daarmee wordt ook een van de minpunten direct zichtbaar.

Er lopen zoveel verhaaltlijntjes in en door elkaar heen dat het een beetje een warboel wordt en veel van de aangestipte thema’s slechts even en oppervlakkig aan de orde komen. Daardoor krijg je als lezer soms het gevoel dat je ergens iets gemist hebt of komen gebeurtenissen vrij plotseling en zonder verdere duidingen in het verhaal.

Liever waren er minder details, maar dan meer uitgediept.

Sommige hiaten worden wel wat ingevuld in het nawoord van Clement overigens, maar dat had naar mijn idee vaak beter in het verhaal gepast. Hier had de auteur misschien beter kunnen kiezen voor minder verhaallijntjes
.
Soms heb je dat. Dat een boek je niet grijpt.
Dat gebeurde mij helaas met dit boek.

Het boek wordt aangeprezen als “een liefdesverhaal, ingenieuze whodunit en broeierige historie in een”.
Alle drie is in essentie waar,
maar nergens komt voor mij het echt goed uit de verf maar worden de drie genres even aangestipt. Daarmee wordt het het allemaal net niet.

Dat Jolanda Clement kan schrijven, is wel duidelijk.er zitten mooie passages in het boek, maar “een pure verhalen verteller pur sang” - zoals op de cover vermeld staat - is ze voor mij (nog) niet.