Recensie Water voor de olifanten

Op basis van de tekst op de achterflap zou ik “Water voor de olifanten” nooit gekocht hebben; ik heb helemaal niets met circus. Maar de recensies waren zó lovend dat ik toch maar een poging heb gewaagd. En wát een goede beslissing! Gruen weet met haar mooie schrijfstijl te ontroeren, te amuseren en de lezer mee te sleuren in het werkelijk práchtige verhaal van een negentiger die terugblikt op zijn leven bij het circus in de jaren 30. De VS verkeerden in de diepste recessie ooit, het leven was keihard. Net voor zijn eindexamen “veeartsenij” verliest de dan 23-jarige Jacob Jankowski zijn ouders door een noodlottig ongeval. De veeartsenpraktijk en het woonhuis blijken van een failliete bank; Jacob staat er plots helemaal alleen voor, zonder geld of onderdak. Impulsief springt hij op een voorbijrijdende trein, het blijkt de trein van een circus te zijn. Jacob raakt bevriend met diverse “kunstenmakers” en knechten. Als onofficieel dierenarts (hij heeft zijn eindexamen niet gedaan) hoort hij noch bij de artiesten, noch bij de knechten. Hij ontmoet de liefde van zijn leven, die getrouwd is met zijn gestoorde baas August. Hij ontmoet Rosie, de “domme” olifant die niets lijkt te begrijpen maar later alleen Pools blijkt te verstaan. Liefde, haat, vriendschap, trouw, alles passeert op prachtig beschreven wijze de revue. Maar ook de korte hoofdstukken van Jacob nu, oud en knorrig in het verpleegtehuis, wekken sympathie op, ondanks zijn gemopper. De foto's aan het begin van de hoofdstukken illustreerden de sfeer van een circus in de jaren 30. Een prachtig verhaal met een prachtig einde!