Voorspelbaar

‘Good me bad me’, het debuut van Ali Land, werd gebracht als één van de meest bijzondere, controversiële en explosieve debuten van 2017. Deze verwachtingen heeft het niet waar kunnen maken.

‘Good me bad me’ vertelt het verhaal van Annie, dochter van een seriemoordenares. Na de dood van het negende slachtoffertje geeft ze haar moeder bij de politie aan. Ze wordt opgenomen in een pleeggezin onder de naam Milly. Haar pleegvader, Mike Newmont, tevens haar behandelend psycholoog, begeleidt haar met het verwerken van alles wat ze heeft meegemaakt en met het voorbereiden van het proces waarin ze tegen haar moeder zal getuigen.

Hoewel haar moeder een monster lijkt te zijn, mist Annie haar moeder en houdt ze toch van haar: <“I love you, and I did. Still do, though I’m trying not to.” > Vooral ’s nachts hoort ze haar moeders stem in haar hoofd en probeert ze ondanks alles aan de verwachtingen van haar moeder te voldoen: <“…a part of me still wants to please you and indulge my desire to be close to you again...”> Annie voelt zich om verschillende redenen schuldig.

Hoewel er iets onheilspellends in de lucht hangt, mist het boek spanning. De voorbereidingen voor het proces komen uitgebreid aan bod waardoor het verhaal wat traag is. Als het proces uiteindelijk komt, blijft een onverwachte wending of een onverwachte uitkomst uit. Aan het eind van het boek neemt de spanning wel toe, maar komt over als een snel, bijna afgeraffeld, voorspelbaar, einde.

De karakterbeschrijvingen zijn vlak. De karakters in het gezin Newmont hadden wel wat meer diepgang mogen krijgen. Phoebe, dochter van Mike en Saskia, is hoofdzakelijk neergezet als de pester, maar haar gevoelens en de relatie met haar ouders zijn niet uitgewerkt. Saskia is de moeder die te kort komt: <“I’m not sure which is worse, a mother like mine that was too much, or one like Phoebe’s. Not enough.”>, maar de achterliggende oorzaak blijft onbelicht. Hoewel niet realistisch heeft Mike als pleegvader vooral de rol van behandelend psycholoog. Hij ziet vooral het positieve in anderen. De moeder van Annie komt hoofdzakelijk in het hoofd van Annie voor, maar haar motieven voor het vermoorden van de kinderen blijft onduidelijk. Het vertrek van haar zoon, Luke, speelt een rol hierbij. Het zou interessant zijn om meer van haar beweegredenen te begrijpen. De psychologie ontbreekt.

Toch leest het boek wel fijn. Korte hoofdstukken, soms korte zinnen die de inhoud meer effect geven: <“New name. New family. Shiny. New. Me.”> Interessant om het verhaal vanuit Annies perspectief te lezen.