Onze hoofdfiguur: eerst Beda, dan Madoc, tenslotte Willem

De historische roman "Willem die Madoc maakte" van Nico Dros heeft alles wat een historische roman moet hebben. In het Naspel schrijft de auteur: "Maar nu de roman er is, ongeveer af is, resteert een vreemd verdriet". En zo vergaat het je ook als lezer. Je wilt eigenlijk gewoon door blijven lezen.
Het boek speelt zich af in de Middeleeuwen. Het laat zich onderverdelen in 3 delen: Jeugd, Lichaam en Geest. We volgen dezelfde man, maar hij heeft ook 3 verschillende namen: Beda, Madoc en Willem. De rode draad is het geloof of het gebrek daaraan of de bijzondere wijze waarop onze hoofdfiguur het geloof interpreteert.
We krijgen een heel goed beeld over de de wijze waarop mensen leefden in de Middeleeuwen. Belangrijk daarbij is de wijze waarop mensen omgaan met het boek, het geschrevene. Teksten, gedichten, verhalen spelen een belangrijke rol.
Hoewel het boek over een periode gaat die bijna een eeuw geleden is, is het boek ook heel eigentijds. Onderwerpen die nu actueel zijn, worden in het boek ook behandeld. Ik denk daarbij onder meer aan de wijze waarop het het katholieke geloof destijds omging met ongelovigen of ketters (onder meer de katharen). Een vergelijking met hoe in onze tijd een andere geloofsovertuiging omgaat met ongelovigen dringt zich op. Niet de wijze waarop iemand zijn eigen geloof beleeft, maar de wijze waarop anderen dat geloof niet beleven bepaalt goeddeels het handelen van de gelovige. Hoe tolerant kunnen en willen we zijn?
Ook het misbruik in de kerk is een belangrijk thema dat als een zware deken boven het boek hangt. Hoewel het boek duidelijk uit 3 delen bestaat, is hetgeen gebeurt in het eerste deel belangrijk voor het derde deel.Het vormt de verbinding tussen de 3 delen waarin de hoofdfiguur niet alleen in zijn naam, maar ook in zijn handelen bijna totaal verschillende personen lijkt te zijn. Zowel in de vorming van zijn lichaam als die van zijn geest wordt flink geïnvesteerd.
Met name in het tweede deel van het boek dringt zich een vergelijking op tussen onze hoofdfiguur (toen Madoc geheten) met Thomas Cromwell en de wijze waarop Hilary Mantel deze belangrijke adviseur beschrijft in haar schitterende trilogie.
Het is bepaald geen flodderroman. Het boek heet een intellectuele uitdaging te zijn. Dat is ook wel zo, maar dit betekent niet dat het boek moeilijk toegankelijk is. Dat is het zeker niet. Er zijn passages, bijvoorbeeld waar Nico Dros zijn hoofdfiguur zijn verhouding tot God en geloof laat beschrijven, die niet gemakkelijk weglezen, maar dit is zeker niet tekenend voor het gehele boek.
Er is in het boek één zin die bijna 6 pagina's beslaat (hij begint op pagina 564), maar dat heb je pas echt door als de zin bijna is afgelopen. Is dat storend? Nee, in het geheel niet. Het past heel goed bij de malende gemoedstoestand van Willem (zo heeft onze hoofdfiguur) op dat moment. Het is juist een sublieme vondst van de auteur die de kwaliteit van zijn roman nog maar eens bevestigt als deze tot zijn verdriet bijna is beëindigd.
Een aanrader voor iedereen die van historische romans houdt!