Het kabbelt zich voor

Nadat ik ‘Oorlog en Vrede’ van Tolstoj had gelezen, was ik heel erg nieuwgierig naar zijn andere grotere boek, ‘Anna Karenina’. Zijn bijzondere schrijfstijl was al vanaf de eerste bladzijde herkenbaar. Prachtig zoals hij personen, landschappen en situaties kan beschrijven. Terwijl je geniet van deze wonderschone beschrijvingen, begint een ander gemis zich te gelden, namelijk dat van het verhaal. Waar ‘Oorlog en Vrede’ zich tegen de achtergrond van de opmars en ondergang van Napoleon in Rusland, komt ‘Anna Karenina’ wat betreft het verhaal niet veel verder dan een flodderroman. De personages (Anna, Kitty en anderen) maken ontwikkelingen door die zeker interessant zijn, maar voor spanning zijn plotwendingen nodig die niet al van verre zien aankomen. Het boek mist daardoor een spanning die ik toch wel graag terug wil lezen in een boek. Het blijft natuurlijk een schitterend geschreven boek dat zich op veel fronten positief onderscheidt van een flodderroman en de vergelijking die ik maakte met een flodderroman is dan ook bijna heiligschennis, maar zonder de spanning van het verhaal is het toch een lange zit met bijna 1000 pagina’s