Fragmenten van levens

Wat een fantastische leeservaring was dit weer. Aan de hand van het verhaal van een aantal personen rondom Mattias krijg je steeds meer informatie over Mattias en wat er is gebeurd. En om met dat laatste te beginnen: wat er precies gebeurd is, is eigenlijk van ondergeschikt belang. Dat is wel iets waar je als lezer tegen moet kunnen. Als je meer houdt van een duidelijke verhaallijn met een begin, een opbouw en een slot, dan is Na Mattias misschien wel even wennen. Ik vind dat eerlijk gezegd juist heerlijk: hoe meer ik mijn best moet doen, des te waardevoller het (ook op langere termijn, als het boek al lang uitgelezen is) wordt.

Aan het woord komen onder andere de vriendin van Mattias, een vriend, een autoverkoper (op de rand van een alcoholische mental break down), een roadie en een blinde hardloper. Daarmee kun je al aardig inschatten dat hun verhaallijnen elkaar weliswaar raken op het kruispunt “Mattias”, maar dat verder ieder daadwerkelijk een eigen verhaal heeft. En daarmee komt Mattias zelf (voor mij) meer op de achtergrond te staan.

Het is bijzonder om al lezend verbindingselementen te ontdekken, waar het gaat om feiten en omstandigheden. Maar het meest aantrekkelijke vind ik toch wel juist die verschillende persoonlijke benaderingen. De hele roman is een bewijs van “ieder huisje heeft zijn kruisje” maar met name ook “de buitenkant zegt niets over de binnenkant”. Stuk voor stuk zijn het echte mensen, met hun strubbelingen en hun positieve ervaringen, hun wanhoop over het heden en de toekomst en tegelijkertijd toch ook wel weer ergens een lichtstraaltje voor diezelfde toekomst.

Op mijn eigen boekenblog plaats ik binnenkort een uitgebreidere leeservaring over deze roman. Kenmerk van mijn blog is dat ik altijd tussen verschillende boeken probeer te associëren. Als mijn blogpost online komt, zal ik hier nog een linkje plaatsen.

UPDATE: Mijn blogpost waarin Na Mattias nog verder aan de orde komt, is online en heeft als titel Hoe zeg je dan.