Waren de negentiger jaren zo stiervervelend?

(SPOILER!)
Wat ik onmiddellijk haatte in deze autobiography is het typisch Amerikaanse om iedereen te stempelen als "asian american", "african american". Ik ben blij dat wij hier (Nederland) niet spreken over 'Indonesische Nederlander" of "Chinese Nederlanders".
Het voelde alsof ik midden in de huiskamer zat van iemand die zijn leven vulde met zoveel onzinnige dingen, klakkeloos achter de discriminerende Black Panthers aangaand, luisterend naar de meest irritante muziek uit de negentiger jaren, natuurlijk de MTV periode. Nauwelijks iets toevoegend aan de wereld met zijn zine's. Maar goed, voor een deel is het heel herkenbaar, ik heb die tijd tenslotte ook meegemaakt, slechts een paar jaar ouder dan Hsu.
Misschien dat de critici die zijn boek zo de hemel in prijzen, allemaal van zijn generatie zijn? De generatie die nu overal spoken en ondergang zien, uithuilend in een hoekje omdat Trump won.
Op geen enkele manier kan ik sympathie of empathie opbrengen voor de auteur, anders dan voor zijn vriend die af en toe laat zien in dit boek dat er ook nog iemand rondliep die zijn verstand af en toe gebruikte.
Jammer dat hij zich soms zo liet meeslepen en manipuleren door de hoofdpersoon.
Uiteindelijk denk ik zelfs dat Ken nog had geleefd als hij zich op zijn studie had gefocussed...
Gedane zaken nemen geen keer, de jongen is niet meer, en wat er nog wel is, is de zwanezang van Hsu, waardoor we in ieder geval een kijkje hebben mogen nemen in het leven van beide studenten. Het is een autobiografie van Hsu, maar achteraf denk ik nu, dat het eerder een biografie is over Ken..... het is Ken die ik door dit boek heb leren kennen met zijdelings veel gedrevel van Hsu over zichzelf.
Dat ik ruim anderhalve maand nodig had om dit boek te lezen laat zien dat het voor mij een taaie kluif was.