Van kind naar puber op Groenland

In kinderjaren beschrijft Iben Mondrup hoe het is om op te groeien in een Groenlands dorpje. Vanaf het moment dat je er als kind met een helikopter gedropt word tot het terug tijd is om naar Denemarken te keren. Een Deens gezin met drie kinderen staan centraal in dit verhaal. Het dagelijkse leven wordt bekeken vanuit het standpunt van de kinderen.

In het eerste deel is de kleine Bjork (7 jaar) de held die vol energie door het leven stapt. Haar wereld bestaat uit vriendjes en vriendinnetjes waar ze moet gaan spelen. Geen moment is ze alleen. De Groenlandse kou lijkt haar niet te deren. Ze verwarmt haar aan iedereen die haar pad kruist. Het belangrijkste in haar leven is naast wie ze in de klas mag zitten en bij wie ze gaat spelen na schooltijd. Vrij van zorgen en bekommernissen fladdert ze nog onschuldig door het leven, wat je van een 7-jarig kind verwacht. En toch zijn er vertederende momenten waarop ze maar al te goed beseft wie haar dierbaren zijn, zo lief als ze is.

Vervolgens zien we Groenland door de ogen van de 12-jarige Knut. Het perfecte voorbeeld van een introvert. Knut vermijdt grote groepen, gaat niet mee naar een trouwfeest, spendeert veel tijd in de bibliotheek van de school, droomt van verre reizen, eet liever geen vlees, wil niet mee op jacht. Een insect vastprikken met een naald op een plank is voor Knut al een doodzonde. Als introvert vermijdt Knut zo veel mogelijk sociale kontakten. Tegenover degene die hem nou aan het hart liggen gedraagt hij zich dan weer heel gevoelig en emotioneel. Voor zijn beste vriend rené en zijn kleine zusje Bjork zou hij zichzelf opofferen als het nodig was.

Knut zit ergens tussen kind en puberteit in. Hij vraagt zich af wat een ziel is, oordeelt wanneer iets goed of slecht is. Tegelijk merkt hij dat er emoties door hem vloeien als hij de vriendinnetjes van Bjork ziet. Geleidelijk aan ontdekt en begrijpt hij deze gevoelens en emoties. Zijn relatie ten opzichte van de oudere jeugd lijkt op een haat-liefde verhouding. Van de ene kant kijkt hij op naar de oudere jeugd en probeert hij er bij te horen. Van de andere kant is hij vaak bang om uitgelachen of genegeerd te worden. Kleine Knut, nog steeds bleek en slap, zal hij ooit een man worden?

In het laatste deel staat de puberende Hilde centraal. Zelfverzekerd en vol vertrouwen gaat zij mee op jacht met haar vader. Een sterke vrouw die niet bang is van het koude, ruwe leven op Groenland. Met het zelfde vertrouwen jaagt zij op Johannes, haar eerste liefde. Ze wil Johannes veroveren, bezitten, voor altijd haar eigendom maken. Dit gaat soms ten koste van haar relatie met haar ouders en jongere broer en zusje, zoals dat altijd met een puberend kind gaat. Maar als Bjork of Knut hulp nodig hebben staat Hilde er wel, een lieve zus, een lieve en knappe zus.

Iben Mondrup heeft een mooi en vertederend relaas gegeven van een jeugd op Groenland. Voor de empathische zielen onder ons is het een klein kunstje om terug te verlangen naar je jeugd. En dat in een bijna sprookjeswereld, een klein, schattig dorpje omgeven door zee, bergen en natuur. Buiten de emoties en avonturen van een kind die we allemaal al wel kennen krijgt de lezer ook een goed beeld van het leven op Groenland. Langzame dagen op een afgelegen plek, ver weg van de Westerse consumptie maatschappij. Maar wel met de ongemakken die deze koude streek met zich meebrengen.

De schrijfstijl past zich aan naargelang het personage dat gevolgd word. Het eerste deel lijkt geschreven door een 7-jarig kind. Korte simpele zinnen, geen beeldspraak, geen diepgang. Je leest wat Bjork ziet, niet meer, niet minder. Bij Knut wordt de schrijfstijl al wat rijker. De dingen worden al wat uitvoeriger beschreven en er komen al wat meer emoties tot leven. Bij Hilde zijn er passages waar de passie ervan druipt. In elke zin ligt 10 keer meer gevoel dan bij Bjork, zinnen met 5 komma's in zijn meer regel dan uitzondering.

Het enige nadeel aan dit boek is dat het verhaal niet ergens naar toe gaat. Je krijgt drie keer een jaar op Groenland telkens door een ander kind beleeft. Er is wel iets aan de hand met Johannes wat je pas helemaal op het einde achter komt. Maar dit heeft te weinig impact op het verhaal en brengt te weinig spanning met zich mee. Hierdoor kan het voor sommige als een saai boek overkomen. Voor de gevoelsmens die graag een boek leest voor de emoties en geen spanning of thriller nodig heeft is dit boek wel een dikke aanrader. Van mij krijgt het in ieder geval 5 sterren. Het is het eerste boek dat ik onmiddellijk al terug zou willen lezen ondanks het nog maar net beëindigd te hebben.