Terugblik met gelatenheid

Hondje kijkt terug op zijn jeugd, de moeilijke momenten. Niet alleen die van hem maar ook die van zijn moeder en grootmoeder. Het zou mij moeten aangrijpen, maar dat doet het niet. Alles wordt verteld met een soort van gelatenheid. Het is wat het is. Nergens kom je de emoties te weten die Hondje had. Alles is dan wel in een droevige, donkere sfeer geschreven maar het is mij niet duidelijk of Hondje nu spijt heeft van zijn verleden, of hij het liever anders had gezien. Zijn tijd op de tabaksplantage bijvoorbeeld, was hij daar gelukkig of niet, Ik zou het bij god niet weten. En dat maakte het voor mij zo moeilijk om in het boek te komen, ik kon Hondje echt niet doorgronden.

De schrijfstijl is wel wat je van een dichter mag verwachten, veel diepgang en beeldspraak. Sommige alinea's zijn echt mooi geschreven. Maar dat was voor mij niet voldoende om het volledige boek mooi te vinden.