Desensitisatie van de dood?

Desensitisatie van de dood?
Deze zeer originele roman speelt zich af in de kliniek waar de doden afkicken van het leven. “Leven is nog steeds de grootste doodsoorzaak” is de spreuk waar het boek mee begint. De steeds terugkerende vraag is “Hoe ben jij aan je eind gekomen?” Aan het einde lees je het begin oftewel hoofdstuk 20 tilt een tipje van de sluier en deed mij denken aan het lied van Boudewijn de Groot Achter iedere deur die ik open doe…. De doden in de kliniek krijgen een soort detoxificatieprogramma om af te kicken van het leven. Ze krijgen ook de kans om terug te keren naar het leven, naar een bepaald gedeelte of het hele leven nog eens te doorlopen op dezelfde manier als ze dat eerder deden. Malodot, de hoofdpersoon, weet niet waar zijn geliefde , Lauralouise, zich bevindt. In de kliniek? In het rijk der levenden?
Malodots eerste ochtendmaal in de kliniek bestaat uit een bord levende wormen, vleesvliegen en aaskevers. “In het leven ,Malodot, in het leven eet men de dood. Men slacht dieren en men rukt groenten uit de levensgrond. Hier is het omgekeerd en eten we het leven. Pure logica.” De figuur van de Counselor is een centraal persoon in de kliniek. Hij heeft als taak de doden te wijzen op hun verslavingen. Malodot is verslaafd aan het leven. Albertine, verslaafd aan tabak en alcohol, vertelt over haar leven, dat verdacht veel gemeen heeft met het leven van Albertine Sarrazin, een oorspronkelijk Algerijnse schrijfster.
De roman is doorspekt met zogenaamde levenswijsheden. Zogenaamd? De spottende ondertoon is evident. Over een religieuze leider: hij onthield zich van bijna alles wat het leven de moeite waard maakt om een plek in de hemel te verwerven. Door zich niet aan een aardse persoon te binden, had hij een dichtere binding met God. Wie niet heeft geneukt heeft niet echt geleefd natuurlijk, aldus de Counselor. “waar geen verhalen zijn, daar is geen leven”. “zonder seks geen zelfrespect”
De auteur staat mijn inziens cynisch en kritisch in het leven, getuige de actualiteiten die worden aangehaald in de gesprekken en gedachten van de personages. Bootvluchtelingen, klimaatopwarming, CO2 uitstoot, de terroristische aanslag in Parijs, verkrachtingen, besnijdenis van vrouwen, teksten van Pink Floyd, de Beatles, de seriekinderkiller uit Iran Mohammad Pakdasht, psychomotorische therapie, de legendarische kolonel Marcel Bigeard, serotoninepleisters, overlijden door geweigerde abortus van de Poolse Agnieszka om maar enkele concrete voorbeelden te noemen.
Verhulst gebruikt regelmatig zelf samengestelde en typisch Vlaamse woorden zoals bietekwieten, dagmerrie, piezewiet, kajiet en hij sleept je door het verhaal met zowel ontologisch filosofische als humoristisch humanistische wendingen.