Leven in het licht van sterfelijkheid

Dat de enige zekerheid in ons leven onze dood is , komt in elk interview, in elk portret, terug. De centrale vraag is echter: hoe kunnen we ons tot de dood verhouden? Obbema refereert aan de uitspraak van François de La Rochefoucauld (1613-1680) Le soleil ni la mort ne se peuvent regarder fixement, oftewel "men kan de zon noch de dood recht in het gelaat zien". De 40 geïnterviewden kijken we allen recht in het gelaat, dankzij de treffende, mooie portretfoto's van Stefan Vanfleteren. Fokke Obbema verwoordt in de epiloog op treffende wijze wat de interviews hem hebben gebracht, namelijk de acceptatie van de dood in zijn eigen leven.
Het lezen van de interviews is pittig, zeker als je ze allemaal achterelkaar leest. Je kunt er wellicht beter een veertigdaagse van maken, elke dag één. De diversiteit aan mensen en daardoor aan inzichten maakt het boek interessant. De epiloog geeft het boek extra kracht, maakt er een eenheid van.
Marli Huijer, filosoof, zegt dat ze onder andere door haar werk waarin ze veel met mensen over de dood spreekt, sterven als een normaal onderdeel van haar leven is gaan zien. Het lezen van deze verzameling portretten cq interviews heeft dat bij mij ook bewerkstelligd.