Geen muziek in de oren

De titel klinkt als muziek in de oren, dus ik ben vol enthousiasme aan de roman begonnen. De indeling in 4 delen, Het begin van het begin, het einde van het begin, het begin van het einde , het einde van het einde met als uitsmijter Toekomstmuziek is mooi gevonden. Een geconstrueerd geheel, geconstrueerd als een Cantate. Wanneer ik de roman uit heb, vraag ik me af wie de schrijver of schrijvers in werkelijkheid zijn. Is het een parodie op de roman als genre? Is het een parodie op het leven? Muziek en politiek, filosofie en feminisme. Een roman vol namedropping, een roman met stukken in het Duits en in het Engels geschreven tekst. Is de vader wel de biologische vader? Heeft de moeder haar kind achtergelaten ? Is H. Harry Mulisch? Is Nina Bouwer de Ina Brouwer van de CPN? Punt en contrapunt, zegt de vermeende schrijver op pagina 321. Refereert de auteur aan de roman van Anna Enquist ook? En op pagina 126 wordt Schopenhauer geciteerd. Zijn filosofie zou in één zin samen te vatten zijn. “Het leven is kut?” “Dat ook, maar ik bedoel: de wereld is wil en voorstelling. De blinde wil en de subjectieve voorstelling”. Op pagina 245: Er is geen kunstenaar die deugt, uitspraak die zo ongeveer de essentie van de roman lijkt weer te geven.
Een antiroman, dat is het, althans zo ervaar ik het. Naarmate ik het einde van de roman nader, des te meer ik me op de hak genomen voel. De schrijver wijdt zich in een vervallen hutje in de verlaten bergen van Costa Rica aan literatuur en Quinta, één van de hoofdpersonages, de klimaatfatalist, verbrandt het hele oeuvre van de schrijver. Is niet al het leven een vorm van recycling? De eeuwige cyclus van het leven dat wordt geoefend om het leven door te kunnen geven. (pagina 346)
Hoofdpersonen Adam, Ernest en Pauline zijn musici cq schrijvers en ontmoeten elkaar in De Kring, kunstenaarssociëteit De Kring, homo-intellectuelen onder elkaar. Peter Schat en Simeon ten Holt zijn daar ook. Roderik en Quinta zijn klimaatactivisten en van een generatie later, idealisten. Henk Hofland, Hans van Mierlo, Janine Jansen en nog vele anderen passeren de revue. Heeft de schrijver of hebben de schrijvers iets af te rekenen met deze mensen of met de wereld anno nu?
Het boek zit boordevol clichés, het leest als een ironische sleutelroman en het irriteert. Met moeite heb ik de roman uitgelezen.