Oliebollen voor het goede doel versus de arm van de wet

Op de cover een kijkje op een bijzonder moment in het verhaal: de jongens gaan verkleed als chinezen met hun boot oliebollen verkopen ten voordele van de arme kindjes in Hong-Kong.
Hielke en Sietse beleven weer heel wat met De Kameleon, maar het is toch vooral Gerben Zonderland die de show steelt. Door zijn sterke verhalen, zoals we van hem gewend zijn, maar ook door zijn vete met de tijdelijke rijkswachter in het dorp. Ook de bakker krijgt een bijzondere rol toebedeeld.
Er zitten veel grappige momenten in het boek, bijzonder is wel dat de jongens zich met roet rond de ogen kleuren om meer chinees te lijken. Bij het wassen worden ze zo helemaal zwart en het duurt een lange tijd en kost heel wat poetswerk voor ze weer schoon zijn.
Het draait eigenlijk vooral om eten, eerst oliebollen en later koek.
Na kennismaking met zijn vervanger blijkt Zwart nog lang zo slecht niet.
De Kameleon vaart het hele boek door maar speelt verder geen speciale rol, al is het moment wanneer de jongens helemaal alleen door een storm varen omdat niemand anders dat nog durft wel magistraal gebracht.
Ouderwets, getekend door de tijd, nostalgie... dat klopt allemaal. Maar gezellig, grappig, comfortabel om te lezen... dat klopt ook. Humor staat voorop, het wereldverbeteren door de arme kindjes in Hong-Kong te willen helpen is natuurlijk nu haast belachelijk. We zullen maar denken, de intentie telt, destijds werd ons zoveel wijsgemaakt in verband met ontwikkelingshulp.
Psychologie komt er niet echt aan te pas, enkele de wraakzucht van Gerben en de vreetzucht van Kees. Het eerste gaat over het tweede niet, helaas.
Minder leuk misschien dan de eerdere delen maar het valt niet uit de toon en is een must voor de fans. Deze reeks wordt stilaan tijdloos.