Geen hoge cultuur maar rauw en recht voor de raap, duister en vooral een spannende en diepmenselijke speurtocht.

Een roman noir is weer eens wat anders dan een gewone thriller/detective...
De cover is ook zwart met enkele tinten grijs. Een man wiens gezicht we niet duidelijk kunnen zien omdat hij met zijn hoofd in zijn handen zit - het geeft een depressieve indruk. Niet echt uitnodigend.
Patrick Conrad is schrijver en filmmaker en als schrijver is hij blijven hangen in het Antwerpen van de jaren '80 van vorige eeuw. De tekst op de achterflap bestaat uit twee delen. Deel 1 intrigeert en nodigt uit om het boek te lezen. Geheimzinnig en het begin van een spannende speurtocht?
Het tweede deel is heel wat zwaarwichtiger en krijgt pas betekenis na het lezen van het boek.
Een goed leesbaar lettertype en 48 korte, misschien iets te korte, hoofdstukjes. Dat houdt er natuurlijk de vaart wel in. Een beetje vervelend is dat je steeds 1 of meerdere lijnen moet lezen om het perspectief te bepalen, dat kan soms wel verwarrend zijn als je op het verkeerde been bent gezet.
Vijf rechercheurs die elk een beetje hun eigen gang gaan geeft dan ook vijf perspektieven en als de speurders ook voor mekaar dingen geheim houden is het niet gemakkelijk om alle ontdekkingen in mekaar te passen tot een sluitend geheel. Ook niet voor de lezer, daar de schrijver ook valse sporen naar voor brent zonder dat het snel duidelijk wordt dat het om een vals spoor gaat.
Het boek speelt zich af in het Antwerpen van 40 jaar geleden en de huizen, straten en pleinen uit die tijd zijn meestal erg goed herkenbaar. Bij de karakters zijn er die algemeen bekend zijn maar ook heel wat die pure fictie zijn, waarschijnlijk om geen proces aan het been te krijgen.
Het varhaal is niet fijnzinnige of hoog cultureel, integendeel het is plat, volks en typisch antwerps. Het gaat over gewone volksmensen die eten, drinken, liegen, seks hebben en in het algemeen proberen om een goed leven te hebben (let op, niet: "te leiden") zonder al te veel geld.
De speurtocht naar de man Anders staat centraal al gaat het vaker over de intermenselijke verhoudingen tussen de vijf detectives en hun partners dan over het zoeken naar de vermiste. Er worden lijken gevonden, er is sprake van zware criminelen, daklozen, krakers, hoeren, ladyboys en dat gaat soms gepaard met zwaar drankmisbruik en uiteraard roken.
Er heerst een rivaliteit tussen de vijf die allemaal op een bepaald ogenblik bij de officiële politie waren en door commissaris De Mol naar een donkere kelder verbannen werden en zo naar het detectivebureau doorschoven en diezelfde De Mol en zijn officiële poltiekorps.
Beide groepen begaan flaters en proberen elkaar het gras voor de voeten weg te maaien, en de twee ploegen doen ook verrassende ontdekkingen op weg naar de oplossing van het raadsel.
Het doel van het onderzoek verandert terwijl er een aantal lijken en dwaalsporen opduiken maar uitiendelijk komt er toch een onverwachte ontknoping aan.
Er zit wel een dosis humor in het boek, maar dan wel van de erg donkere soort.
Psychologisch past het verhaal bij de levensstijl en spreektrant van mensen aan de zelfkant van de maatschappij.
De romantiek is eerder van de rauwe recht-op-en-neer of het alternatief met ladyboys terwijl er ook andere variaties zijn die als teder of kinky maar ook zielig kunnen geïnterpreteerd worden.
Een direct en hard boek dat de aandacht vasthoudt zowel met de aktie als de dialogen.
Er zit een hele hoop spanning in maar de leefwereld van de personages treedt toch het meest op het voorplan.
Een aanrader.