Politiek realisme tegen een megalomane achtergond.

Een aantal karakters speelden al mee in het vorige boek van Wim Belaen, Het Venetiaans Concerto. Het is perfect op zichachtergrond van deze personages betreft. De auteur kondigt zelf in zijn nawoord een derde deelaan, opnieuw met een eigen plot maar wel deels dezelfde karakters, wat mogelijk het halfopen einde verklaart.Algemeen zie ik bij de meeste karakters geen evolutie maar wel een "ontdekking" van hun ware aard naar gelang het verhaal vordert. Het korte tijdsverloop van het geheel laat daar ook weinig ruimte voor maar verhoogt wel het tempo. Echte evolutie is er vooral bij Livi Keshi en Jocelyn Frisk die zich te laat de consequenties realiseren van waar ze mee bezig zjn en dan toch de goede kant kiezen.

De jonge Britt Casey ontpopte zich als mijn favoriete personage omdat zij alles heeft van de jonge, ambitieuze en gedreven onderzoeksjournalist.

De korte hoofdstukken, het mondjesmaat geven van nieuwe info en afwisselende perspektieven zorgen dat het spannend blijft en nooit teveel wordt van een bepaald onderdeel zoals liefde, geweld, samenzwering, aktie, zelfreflectie, ...

Sommige delen lezen niet zo aangenaam door de ongemakkelijke en harde reality stijl.

De plot is erg ingewikkeld, al is dat duidelijk de bedoeling van de schrijver, anders zou het verhaal gewoon niet kloppen. Ik vond het zeker in het begin moeilijk om in het verhaal te komen door het grote aantal karakters die vaak nog eens een dubbele rol speelden. Mogelijk had het vooraf lezen van Het Venetiaans concerto het iets makkelijker gemaakt. Hoewel volgens de achterflap twee personen de hoofdrol spelen bleek dat toch minder in het verdere verloop. Er bleken heel wat min of meer gelijkwaardige karakters een belangrijke rol te spelen, wat het er niet makkelijker op maakte om alles te volgen of er een voorkeurspeler op na te houden.

De meeste onverwachte verwikkelingen vonden in de loop van het verhaal plaats, het einde was uiteindelijk de bevestiging uit een beperkt aantal mogelijke keuzes. Dat het een soort open einde is als tweede deel van een driedelige cyclus zorgt er natuurlijk ook voor dat de opties voor de auteur beperkt blijven, anders is er geen vervolg meer mogelijk.

Het Londens kwartet is een boeiend verhaal dat steeds de volle aandacht vasthoudt. Zo moeilijk en ingewikkeld de plot was, zo vlot leest de schrijfstijl van Wim Belaen. Dat zorgt dat het boek prettig leest, mede door de korte hoofdstukken en de vele perspectiefwisselingen. De tijdsaanduidingen aan het begin van elk hoofdstuk maken het mogelijk om tijdens het lezen de tijdslijn te reconstrueren al moet ik toegeven dat dat voor mij te veel gevraagd was, ik liet het maar over me heen komen.

De band met de actualiteit van de EUSSR en de Brexit met de nsmakelijke achterkamertjespolitiek waar enkelen over het lot van meer dan 500 miljoen mensen beslissen maakt dit boek uniek inhet thrillergenre. Ik kijk met spanning uit naar het derde deel.