Het boek in 3 kernwoorden: NSA, hackers, doodvonnis

De Amerikaanse veiligheidsdienst NSA plant op supergrote schaal alle geëncrypteerde boodschappen, ook die uit het verleden, te ontsleutelen. Klokkeluiders worden meedogenloos gedood. Ethische hacker Laurens Olthoff is de volgende op de lijst. Terwijl hij wanhopig van de digitale radar tracht te verdwijnen, snelt zijn vriend, special forces en avonturier Tom Brandt hem te hulp. Onmiddellijk wordt die ook een doelwit. Zullen ze het kunnen winnen van de NSA in samnewerking met het corrupte Noorse staatsapparaat?

Het speelt zich in Noorwegen af en dan ook nog deels in de hackerswereld. De noorse fjorden en bergen leveren een mooi decor. Frank van Zwol gebruikt dat ook ten volle, zowel wat de schoonheid als de hardheid er van betreft. Zijn bekendheid met het juiste kampeermateriaal geeft er ook extra authenticiteit aan. Het gebruik van de actualiteit is wel interessant voor wie nu het boek leest, maar het verliest snel aan relevantie naar de toekomst toe. Een vereiste is wel dat je als lezer ook de aktualiteit volgt om alles uit het boek mee te nemen, al is het toch niet blokkkerend in dit geval.

De meeste personages zijn mooi getekend en passen volledig in hun rol. Sommigen misschien iets te zwart-wit (engelachtige ecologisten en ethische hackers tegen een wereldwijd complot van leger, politiek en staatsveiligheid) maar anders krijg je natuurlijk geen afgerond verhaal.

Het verhaal draait vooral om Tom Brandt en Laurens, maar er komen natuurlijk veel meer personages in het verhaal voor. Nogal voorspelbaar vond ik Marit de leukste en Hagen het minst leuk. Egil Hagen is gewoon de doortrapte en corrupte schurk in het verhaal. Marit geeft blijk van doorzicht, eerlijkheid, zelfstandig denken en veel durf.

Ik heb het meest genoten van de manier waarop Olthoff uit handen van de veiligheidsdiensten blijft. Zit geweldig goed en geloofwaardig in mekaar, je moet er als schrijver maar opkomen. Verder de manier waarop Tom achter Laurens aanzit en alle anderen dan weer achter Tom.

Veel van de spanning komt uiteraard door de gebeurtenissen zelf die beschreven worden. Toch heeft Frank van Zwol daar nog extra aan bijgedragen door zijn schrijfstijl en plotopbouw. Er lopen heel wat dubbele lijnen door het boek die ook hun bijdrage aan de spanning leveren.
- zowel bij Laurens als Tom stel je je al snel de vraag of ze het wel zullen overleven, daar hoort o.a. het incedent met de Kajak bij
- In de tijdlijn van Laurens ontrafelen we stilaan chronologisch wat er eigenlijk met hem gebeurde. In de chronologische tijdlijn van Tom doen we dat nog eens over als speurder maar dan in niet-chronologische volgorde.
- beide plotlijnen verstrengelen zich meer en meer en dat leidt dan weer tot de vraag naar hoe het allemaal in elkaar past

De korte hoofdstukken van circa 10 bladzijden waren een verademing na de ultrakorte van maximum 3 bladzijden die tegenwoordig de norm lijken te zijn. Het Noors vroeg soms wel even nadenken (of google) om mee te zijn. Als IT-er heb ik uiteraard geen probleem met die technische woorden maar ik kan me voorstellen dat dat voor anderen wel het geval is. Van Zwol is ook niet bang om volledige zinnen met hoofd- en bijzinnen te gebruiken (met de nodige leestekens). Dat haalt het tempo er misschien een beetje uit maar nodigt wel uit tot meer relaxed lezen en lijkt me ook beter te passen bij de sfeer van het verhaal.

Het harde woordgebruik past wonderwel bij de hacking wereld versus veiligheidsdiensten en tegelijk bij de hedendaagse journalistiek. Ja, je merkt de hele tijd dat je een echte thriller leest en geen misdaadroman.

De onverwachte plotwendingen tijdens de lange ontknoping waren steeds een verrassing