Een 'roadmovie' met iets te veel symboliek

Een krachtige beginscène in ´Remington´ van Bert Natter. De vader van de hoofdpersoon maakt een einde aan zijn leven door uit de auto te springen waarin ze samen zitten. Dat doet hij op de Afsluitdijk. Logisch ook: die sluit iets af. De zoon raast door in het verkeer, symbool van het immer voortgaande leven. ‘Mijn vader is niet meer’, constateert hij. ´Ik moet met de rest van het verkeer mee´.  

Daarmee begint een verhaal over de verhouding vader-zoon (en een beetje moeder), over herinneren, verwerken, kunst en zoveel meer. Natter slaagt erin voortdurend nieuwe wezenlijke en goed uitgewerkte discussies en filosofieën op te werpen.

Vader en zoon zijn verschillend, maar hebben veel gemeen. Beide kunstenaar. De vader ingetogen dichter met een beperkt oeuvre, de zoon expressief beeldend kunstenaar van vooral grootste installaties. Die zoon rijdt zijn handentrillende vader terug vanuit diens geboortestad Hamburg. In de kofferbak vaders oude Remington schrijfmachine. Een roadmovie op de wegen van de herinnering en in het heden over binnenwegen, want de oude Mercedes kan de snelweg niet aan. Vader reed ook niet op een snelweg, noch in zijn auto, noch met zijn oeuvre als poëet; bejubeld maar nooit het grote publiek aangesproken.

De vader uit het verhaal is zo aimabel dat je hem graag in het echt zou willen ontmoeten. Thuis erg saai, maar als hij spreekt oreert of doceert hij in filosofie en kunstkritiek, altijd strak gekleed (met vlinderdas), hij is de charmeur op het bal, bij de serveerster – kortom: bij anderen.

Natter blijkt daarbij een meester in het opbouwen van een verhaal. Niets is van geen belang dat geschreven staat. Elementen en details komen later terug. Toch gebeurt dat net iets te veel – niets is meer ruw, onnodig of toeval. Te gemaakt. En iets te veel symboliek. ´We moeten verder. Naar de andere kant´, zegt de vader net voor hij er een einde aan maakt. Het doet denken aan die reclame ooit, voor een begrafenisverzekering; een vallend blad, een stilstaande klok. Dan ligt het er te dik bovenop.

Geen reden om ´Remington´ niet te lezen. De personen en verwikkelingen blijven boeien. En ook al weet je vanaf het begin het einde al – de weg daar naartoe is knap beschreven.  Bert Natter (1968) schreef eerder ‘Begeerte heeft ons aangeraakt’ en ‘Hoe staat het met de liefde?’ Met ´Remington´ schreef hij een boek dat meer dan aangenaam is om te lezen.