De onverwoestbare kracht van Status Quo

Muziek moet je normaliter luisteren. Op jonge leeftijd kwam ik in aanraking met de opzwepende muziek van Status Quo. En dat is nooit meer overgegaan en dat duurt inmiddels al enkel decennia. Gewoonlijk rapporteer ik over mijn andere passie: de jeugdliteratuur. Nu heb ik al diverse Engelstalige uitgaven over de band gelezen en ook in de boekenkast staan. Ik kwam per toeval erachter dat Jan Bouke Hingstman, als groot fan van de band, een boek had geschreven. Het zal de vele fans die Status Quo - de band bestaat al vijftig jaar - goed doen. Ik heb het boek met plezier gelezen, alhoewel er voor mij weinig verrassingen instonden. Dat heb je zo met meer dan veertig cd's, vinyl, boeken, dvd's en andere zaken. Het enthousiasme waarmee de auteur de perikelen van de band beschrijft zijn charmant en betrokken. Als er dan toch kritiek is, is het meer over de lay-out en de opbouw. Het leest niet erg prettig en de foto's (waarvan een erg onscherp!) zijn gebundeld. Ze hadden beter bij de staat van de band in die tijd gepast. Het stuk over Pinkpop 1974 had begeleid kunnen worden met die foto waarop ik als jonge krullenbol aanwezig ben. In het tweede deel is een foto van de huidige, vijfde drummer maar de tekst handelt over de band in de jaren ervoor. Die tekst had veel aantrekkelijk vorm moeten hebben. Door aparte hoofdstukjes. Achterin is er wel een complete discografie opgenomen. Voor de ware fan van deze geweldige band - meer hits in Engeland dan De Beatles en de Rolling Stones, echt waar - een leuk boek om de hoogte- en dieptepunten (het overlijden van icoon Rick Parfitt) door te struinen. Een wereld die de meesten niet kennen, een wereld van ,cocaïne, drank en vrouwen. Het cliché wordt zwaar bevestigd, maar laat ook zien dat een mens wel degelijk op het juiste spoor kan komen. Dat geldt zeker voor boegbeeld en zanger Francis Rossi.