Moffenhoer -moffenkind

In het verre verleden las ik diverse boeken uit de 'Life-serie' van Wilma Geldof. Prima tussendoortjes, maar verre van beklijvend. En dat is niet denigrerend bedoeld. Ik heb veel respect voor auteurs. Dat 'gewone' veranderde plotsklaps toen Wilma Geldof het indrukwekkende en aangrijpende (je kunt er een hele reeks adjectieven op loslaten) 'Elke dag een druppel gif' schreef. Dat boek werd terecht bekroond met de Thea Beckmanprijs.

Tot mijn schande moet ik bekennen dat ik erachter kwam dat ik dit boek niet op Hebban heb beschreven. Dat kan eigenlijk niet, want het is een van de allerbeste boeken over de Tweede Wereldoorlog. Tijd voor herlezing!
Gelukkig heb ik de historische opvolger 'Het meisje met de vlechtjes'wel (kort) beschreven. Ook dat boek kon mijn goedkeuring wegdragen.

Datzelfde geldt voor haar nieuwste werk 'Het meisje dat er niet mocht zijn'. Een boek voor lezers vanaf ca. 15 jaar. Ik ben even bezig geweest. het boek heeft namelijk bijna 400 pagina's. Dat had iets bondiger gemogen, maar eigenlijk is dat bij zo'n topper overbodige detailkritiek.

Het verhaal wordt vanuit een tweetal perspectieven verteld. Nora van de periode februari 1943 tot en met december 1946 en Ditte (het belangrijkste personage) vanaf april 1961.
Wat hebben die twee met elkaar te maken? Nou, van alles. Het zijn namelijk moeder en dochter. De titel boven mijn stukje zijn twee harde benamingen. Ze passen echter bij dit boek. Er hoeft niet omheen gedraaid te worden.
Nora is op relatief jonge leeftijd bevallen van een dochter. Dat is niet zo bijzonder, maar de vader is een Duitse soldaat, een nazi die zelfs nog in Sachenhausen, een concentratiekamp in de buurt van Berlijn, te werk was gesteld.
Ditte wordt op school ook nageroepen (Moffie of moffenkind). Gelukkig zijn er ook nog vriendinnen (Joodse) die, ondanks verlies van familieleden, toch de vriendschap in stand willen houden.

Het gebruikte Duits zal de lezer van genoemde leeftijd niet of nauwelijks hinderen.


Een krachtig en sterk verhaal. Hopelijk blijft het boek niet ongelezen. Het kan zich moeiteloos meten met de twee eerder genoemde titels van Wilma Geldof.
De auteur heeft hiervoor aspecten uit waargebeurde verhalen gebruikt, haar personages zijn 100% fictief.
Los van het feit dat we momenteel in een woelige wereld leven en de discussie over Israël en Gaza een kookpunt nadert is dit verhaal bijzonder lezenswaardig uitgaande van de mantra 'geen enkel menselijk ras is superieur'.

Vijf sterren voor wederom een fantastische schrijversprestatie van Wilma Geldof. Ja, dan is 'Vlinder' een tussendoortje.