Fantastische psychologische thriller.

De kaft van het boek licht al een tipje van de sluier op:

Welkom bij de familie,' zegt Nina Winchester terwijl ik haar elegante, verzorgde hand schud. Ik glimlach beleefd en kijk de marmeren gang rond. Hier werken is mijn laatste kans om opnieuw te beginnen. Maar ik zal snel ontdekken dat de geheimen van de Winchesters veel gevaarlijker zijn dan de mijne... Elke dag maak ik het prachtige huis van de Winchesters van top tot teen schoon. Ik haal hun dochter op van school. En ik kook een heerlijke maaltijd voor het hele gezin voordat ik alleen ga eten in mijn kleine kamer op de bovenste verdieping. Ik probeer te negeren hoe Nina er een zooitje van maakt, alleen maar om te zien hoe ik het opruim. Hoe ze vreemde leugens vertelt over haar eigen dochter. En hoe haar man Andrew elke dag meer gebroken lijkt. Maar als ik in Andrews knappe bruine ogen kijk, zo vol pijn, is het moeilijk voor te stellen hoe het zou zijn om Nina's leven te leiden. De inloopkast, de luxe auto, de perfecte echtgenoot. Ik pas een van Nina's smetteloze witte jurken maar één keer. Gewoon om te zien hoe het is. Maar ze komt er al snel achter... en tegen de tijd dat ik besef dat mijn slaapkamerdeur op zolder alleen van buitenaf op slot kan, is het veel te laat. Maar ik stel mezelf gerust: de Winchesters weten niet wie ik werkelijk ben. Ze weten niet waartoe ik in staat ben...

Alle hulde voor Freida McFadden, omdat ze met zo’n beperkte omgeving toch een verrassend verhaal heeft geschreven. Geen enkel actie verloopt normaal. Het doen van de afwas, het maken van een lunch, het afhalen van het dochtertje van school, alles gaat fout. Telkens voegt McFadden informatie toe die het raadsel van het gekkenhuis groter maakt. Millie die dakloos was, die in haar auto woonde, die in de gevangenis had gezeten, die tien er tien jaar celstraf op had zitten. De vraag rijst vanzelf op wat zo’n jonge meid op haar kerfstok had.

Zo dringen ook de vragen over Nina zich op, de goed verzorgde vrouw die zichzelf gaat verwaarlozen, die zichzelf tot bloedens toe verwondt en die Millie vernedert en bedreigt. Elke keer schuift het verhaal stukjes over de grens van de waarschijnlijkheid, waardoor het niet opvalt dat het absurd wordt. De gekte achter de schijn voert naar een wereld die de logica tart, maar die toch akelig bekend lijkt. Je weet nooit wie jou een hak gaat zetten.

Zelfs met die paar mensen waar De hulp om draait, blijft het gissen naar de afloop. En vooral naar logica in de chaos.

Die gaat er komen. Het had gekunsteld kunnen zijn als de schrijver alle gevallen dominostenen weer rechtop zet en alles duidelijk maakt. Ook McFadden zet de blokjes op hun plaats, maar weet op de valreep toch nog een extra laag aan de brengen. Gekte geeft schade, maar wat zette de dader hiertoe aan? Fijn dat het verhaal dit vraagstuk meegeeft, als een extra dominosteen. Zo’n einde maakt het verschil tussen een spannend boek en een verhaal met betekenis.