Ons stikstofbeleid zou gebaseerd zijn op schijnzekerheid.

Dit boek ageert tegen de eenzijdige berichtgeving en beleid. Dat doet het op een enthousiaste manier. De belangrijkste steen des aanstoots is het computerprogramma Aerius, dat volgens de schrijver misbruikt wordt om beslissingen op te baseren, waarvoor dit programma niet geschikt is. Dat leidt tot schijn nauwkeurigheid en daarop worden verreikende beslissingen genomen. Het is een mooi voorbeeld van : computer zegt nee. In het sociaal domein is dat verontwaardigd in de prullenbak gegooid (Syri) en in het stikstofdomein wordt het schijnbaar zonder meer aanvaard.
Een eerste stap zou zijn een reëel drempelhoogte instellen voor de berekende kritische depositie waarde die recht doet aan wat het genoemde programma op een betrouwbare manier kan uitrekenen. Geen 0,07, maar bijvoorbeeld 30 of zoals Duitsland doet 300. Een tweede stap is, dat een tijdelijke stikstof uitstoot tijdens de bouw of startfase van een project verrekend kunnen worden met een meerjarige daling door een project als het gebruikt wordt. Dit zou bijvoorbeeld voor windmolens kunnen gelden. Als derde stap zou zeer kleine eenmalige uitstoot onder een drempelwaarde moten worden toegestaan, zoals voor een festival.
We zijn veel te rigide of calvinistisch bezig in ons denken rond stikstof.
Dit boek probeert bovenstaande onderbouwd met onderzoeken voor het voetlicht te brengen.