Eerlijk en moedig verhaal

Het boek opent met een scene waarin Matthew zichzelf in het toilet van een kerk een shot heroïne toedient tijdens de begrafenis van een vriend van hem die overleden is aan een overdosis. Dat geeft aan hoe erg zijn verslaving is.

Daarna gaat het verhaal verder met zijn kindertijd en jeugd waarbij de strenge gelovigheid opvalt. Zijn vader is pastor en het gezin verhuisd van gemeente naar gemeente. We lezen hoe Matt tijdens zijn puberteit worstelt met zijn seksualiteit, hoe dit past in zijn geloof en hij vindt dat hij faalt. Twijfel over het geloof slaat toe.
De schrijver laat geen details over wat verslaving doet weg, zo is er de scene waarin hij door diarree, veroorzaakt door eerste tekenen van ontwenning, in zijn broek doet. De manier waarop hij probeert het toilet proper achter te laten is erg filmisch beschreven en is vooral tragisch.
Zijn twijfel over het geloof neemt grotere vormen aan wanneer hij naar een kostschool gaat. In zijn laatste jaar begint hij met heroïne. Eerst een keer per maand, dat wordt al snel tweewekelijks, wekelijks, het weekend. Hij gaat over van recreatief gebruik naar medisch gebruik. Het weekend begint al op donderdag, op woensdag vertoont hij ontwenningsverschijnselen en snel daarna gebruikt hij dagelijks. Hij verliest zijn vrienden, familie, religie, werk, onderdak, ja eigenlijk alles.

"Verslaafden waren altijd te vroeg - en dealers altijd, altijd te laat. Wanneer ik zat te wachten om te scoren dijde de tijd uit en veranderde mijn bank of trappenhuis in een bitter vagevuur, een duistere nacht van de ziel."

Na een overdosis belandt hij in een psychiatrische kliniek waar hij nuchter en clean wordt. Na zijn opname denkt hij het alleen te kunnen rooien, zonder programma, maar dat valt hem zwaar. Uiteindelijk gaat hij naar een groep waar hij kennis maakt met het twaalfstappen programma. En met een vrouw terwijl je juist in het begin van je nuchtere leven geen relatie moet beginnen en al zeker niet met een andere verslaafde. Het laat zich raden dat hij hervalt en weer twee jaar verslaafd is.

"... dat ik weliswaar verfoeide wat drugs met me hadden gedaan, maar dat ik me domweg niet kon voorstellen om zonder te leven? Hoe kon ik uitleggen hoe eenzaam ik was, dat heroïne en crack de beste vrienden leken die ik ooit had gehad?"

Hij laat zich opnieuw opnemen en gaat daarna naar een christelijk centrum en retraite.
"Ik had geprobeerd het zonder drugs te redden, ik had me er volledig voor ingezet, maar dat was te hoog gegrepen geweest. Het was tijd om te aanvaarden dat er mensen waren die het bestaan aankonden en mensen voor wie dat niet gold."

"...dat er zelfs tijdens de kernramp van de afgelopen twee jaar toch een kakkerlakje van hoop in leven was gebleven. Hoop dat alles anders kon zijn, dat het leven het misschien waard kon zijn om te worden geleefd. Het was de hoop waarvoor je moest uitkijken. Bij wanhoop kon je in elk geval niet worden teleurgesteld."

Matt Hill beschrijft heel gedetailleerd de twijfel over zijn geloof en zijn ondergang door heroïnegebruik. Zijn verslaving is progressief, de leugens, het geldgebrek, de diefstal van geld bij vrienden, het verlies van zelfrespect zijn onontkoombaar. De moeite die hij moet doen om nuchter te blijven wordt goed beschreven. Hij moet zijn leven van nul terug opbouwen en dat vraagt veel doorzetting en kracht. Terwijl tegelijkertijd de duivel over de schouder meekijkt en hem terug richting verslaving probeert te duwen.

Erfzonden is een ontnuchterende kijk in het gevecht van een verslaafde met drank, drugs, religie en zichzelf. Het vraagt moed om jezelf te ontdoen van alle schaamte en het proces eerlijk neer te pennen zoals Matt Hill gedaan heeft. Bovendien slaagt hij erin om dit proces hier en daar met enige humor te brengen. Vergeet vooral het nawoord niet te lezen want er staat belangrijke informatie in.
Een boek voor iedereen die kampt met verslaving in zijn of haar omgeving of zelf met de duivel kampt.

Met dank aan Atlas Contact voor het ter beschikking stellen van dit boek.