Deze Van Rooyen beter dan Mulisch' Twee vrouwen?

Matige recensies voor dit boek. Maar waarom is Twee vrouwen van Mulisch dan wèl literatuur? Als Heleen dat had geschreven, zou het 'flutverhaal' over een stel, waarvan er eentje een baby maakt met de ex-man van de ander zijn afgekraakt als pure onmacht op papier gezet.
De verdorvenheid van de perverse milieus waarin ze terechtkomt zijn goed getroffen. Als onbetrouwbare verteller betrekt de ik-figuur de lezer bij de morele oordelen op grond waarvan ze straft ze anderen straft maar laat ze die achterwege als ze het aanlegt met de man waar haar moeder een prille relatie mee heeft. En die knuffelrobot? Die past als liefdespartner juist goed bij de verkilde hoofdpersoon. Bij de spanning tussen de moeder, de grootmoeder en de dochter kon ik me wat minder voorstellen, maar die schijnt bij veel vrouwen voortdurend op te spelen en ik ben geen vrouw.
IJdeltuit Mulisch overigens was ook geen vrouw, maar meende precies te begrijpen wat er in vrouwenbreinen omging. Tenminste dat lijkt de boodschap als je Twee vrouwen leest. Nee, dan liever Van Rooyen. Ook hierin een min of meer lesbische belangstelling van de de geperverteerde Barbara voor de hoofdpersoon, maar die is dan wel omgeven door best wel intelligente plotlijnen. Wreedheid en grappigheid houden elkaar mooi in evenwicht. En dan is er de seks natuurlijk, best wel plat soms , maar op de een of andere manier niet hinderlijk. Ik vraag me zelfs af of de kritiek niet milder was geweest als dit boek door een man was geschreven ('De vrouwentester'?), Robert Vuijsje of zo, want dan was het natuurlijk gewoon heel macho om overspelige mannen (en vrouwen) in hun kruis te tatoëren. Maar nu een vrouwelijke hoofdpersoon, beschreven door een vrouw, dat doet...