Eet gras en heb lief

Dena de geit staat vooral aan verse kroppen sla te denken en zich te verbazen over die drukke menswezens. ‘Ze sloffen, sjokken, dribbelen, hollen, rennen, hinkepoten, of trekbenen voorbij.’ Haar grootste vriend is de koerier die - voordat hij een broodje frikandel gaat halen - de speltlunches bij haar komt dumpen die zijn vegavriendin voor hem klaarmaakt. Dena is wel besmet met het social media-virus: vol trots meldt ze dat ze al 100 volgers op Instagram heeft.

Dan wordt Dena ‘ontdekt’. Een groep yogavrouwen komt op speciale matjes haar bewegingen nadoen. Dena denkt er het hare van. ‘Één vrouw geeft stilletjes over. Ze zal toch niet echt van het gras hebben gegeten?’ Een ander komt haar worstelingen met de gender reveal party voor de baby delen: Thuis? ‘Nee, Ibiza ofzo.’ Ballonnen? ‘Nee, iets duurzaams.’ Weer een ander komt snotterend vertellen over de openbaringen die ze beleeft: ‘jullie laten me zien dat goed goed genoeg is’. Helaas heeft de vrouw niets te eten bij zich.

Yogajuf geeft bij Koffietijd hoog op van haar persoonlijke contact met de goeroegeit. Een filmpje bij Jinek doet de rest. De filosoof van het weigevoel is geboren: ‘eet gras en heb lief.’ Er komt een TEDtalk (‘great storyteller’), toeristenbussen melden zich (‘this is Dena International’) en het aantal volgers op Dena’s instagramkanaal explodeert. De meer teruggetrokken Grietje ziet het allemaal met lede ogen aan. Er is immers ook een keerzijde: de aandacht is niet onverdeeld positief: een bootcampleidster geeft af op haar omvang. ‘Zo dik word je dus als je te veel eet en te weinig beweegt.’ Dat wordt zelfs de flegmatieke Dena te gortig:

Je mag wel overal op kauwen
Maar je hoeft niet alles te slikken

De tegenbeweging groeit. Is gras eten wel zo gezond? Is die ketting waaraan Dena vastzit, wel koosjer? En waarom is Dena eigenlijk wit? Dena wordt – heel onprettig - onderwerp van een felle maatschappelijke discussie.

Dit schijnbaar onschuldige verhaal heeft een serieuze ondertoon. Dena leert harde lessen over de wreedheid op sociale media die bekende Nederlanders ook ervaren - en dan vooral vrouwen, die ook nog op hun uiterlijk worden bekritiseerd. Iets wat authentiek begon is voor je het weet geobjectiveerd. Dena is op weg van een persoonlijkheid een ‘verschijnsel’ te worden waar je mee mag doen wat je wilt. Jammer dan dat dat ten koste gaat van Dena zelf. Interessant is daarom de tweede stem in het boek: geit Grietje symboliseert de scepsis van bezorgde opvoeders en psychologen.

Cindy Pieterse, columniste en lid van stand-upcollectief Comedytrain, neemt met veel fantasie de tijdgeest op de hak: lifecoaches, vegagekte en – vooral - social mediaverslaving. Je hoort zachte echo’s van andere waarschuwende dierenparabels (‘cautionary tales’) - van Animal Farm (George Orwell) tot The Wizard of Oz (Frank L. Baum). Ze werkt haar gegeven consequent, in klare taal en met fantasie uit. Nergens wordt het belerend of somber - dat is nog een hele kunst. Daarmee onderscheidt dit boek zich positief. Je kan dit boek zó uitdelen aan jongeren die zich bewust moeten worden van de risico’s zichtbaarheid in die schijnwereld op social media. Dikke vier sterren.