Als fictie de realiteit ontmoet...

In een vrij realistische toekomst slaagt de mensheid erin te doen waar we al zo lang voor vrezen: een virus wordt losgelaten en raast oncontroleerbaar over onze planeet. De overleving van de mensheid staat op het spel, en het wordt een race tegen de tijd om een oplossing te bedenken.

Deze oplossing bestaat uit de Moedercode: een code die geschreven wordt door wetenschappers, die robots in staat stelt een select groepje embryo’s uit te broeden en op te laten groeien in een uitgestorven wereld. De genen van de kinderen worden gemanipuleerd om de Epidemie te overleven, en het is aan de Moeders om hen te onderwijzen en in leven te houden in een vergane wereld.
Naast deze kinderen overleven nog een aantal anderen de Epidemie. Sommigen omdat ze over de juiste genen beschikken, anderen omdat ze bij het proces van de Epidemie betrokken waren en een tijdelijk antidotum kunnen ontwikkelen, wat hen in staat stelt een tijd lang te overleven en voorbereidingen te treffen om de kinderen zo veel mogelijk kans op overleving te bieden, door depots met water en voedsel te plaatsen.
Wanneer de kinderen ouder worden, raken deze depots leeg, en gaan ze samen met hun Moeders op zoek naar elkaar, om elkaar en de wereld van voorheen te leren begrijpen. Wanneer ook de wetenschappers terug in het spel komen, zijn deze ervan overtuigt dat ze de Moeders moeten vernietigen - dit willen de kinderen uiteraard niet laten gebeuren.

Mijn mening: de verhaallijn is goed, de basis is gelegd; en een heleboel onderwerpen zijn geloofwaardig en realistisch. Het had echter veel meer uitgewerkt mogen worden, dus stiekem hoop ik wel op een vervolg dat de losse eindjes aan elkaar kan knopen. Er hadden minder technische termen in het verhaal gemogen, en in plaats daarvan meer over de apocalyptische wereld en de overblijvende bewoners. Drie sterren dus!