Zoals de kinderen zeggen: Een warm nest heeft aandacht en liefde nodig, daar moet je de tijd voor nemen.

Waar het boek van Mathilde Hoekstra, De Ideale Man, begon met het verhaal over het leven van Evelien, en daarbij Taeke en hun twee dochters, knalde het ideale beeld van het gezin uiteen door een scheiding, een nieuwe man. Dit volgende deel, Een Warm Nest, gaat verder waar dit verhaal gebleven is. Evelien is nu zoekende naar DE manier om een warm nest te maken voor haar kinderen en zichzelf, hoe kan ze het gezin in de nieuwe vorm een fijn plekje maken voor de kinderen. En dan is er ook nog Kees, die te pas en te onpas in haar leven stapt, zelf alles bepaalt zonder echt te luisteren naar Evelien en haar gevoel, Kees luistert alleen naar Kees en denkt alleen aan Kees. Koele en kille Kees, zou ze daar echt een warm nest mee kunnen maken?
Ook in dit deel gaat Evelien door een heleboel heen en Mathilde beschrijft dit eerlijk en oprecht, met de nodige humor en chaos wat ik soms echt vind passen bij het gevoel van het gezin. De schrijfstijl van Mathilde is voor mij echt een van de grote positieve punten van het boek, eerlijk en rauw en echt. Niet alles vond ik even realistisch en lang niet elk personage was leuk; niet alles wat Evelien denkt en doet vind ik even logisch en te snappen, maar de wanhoop als er iets met de kinderen aan de hand is en de liefde, die kun je als lezer haast gewoon voelen. En gruwelijk hoe hard een personage als Kees ergernis kan oproepen binnen enkele regels, en af en toe gewoon zelfs walging, ook dit vind ik dus gewoon knap gedaan!
Denk ook aan hele eerlijke beschrijvingen zoals van een gezellig vakantiereisje: Je kunt het gevoel van chaos haast mee voelen, zo beeldend wordt alles beschreven en als ze aankomen is er kalmte... "De ramen waren beslagen. Alle spullen - snoep, jassen, stiften, dekens, tassen - lagen verspreid door de auto. Het was alsof we een tornado hadden overleefd en daar nu in stilte van zaten bij te komen." Tot het volgende moment: "We werden opgeschrikt door een reuzenkonijn. Myxomatose, dacht ik." (217) De kalmte wordt bruut onderbroken door de entertainment van de camping, en het hoofd van Evelien springt gelijk met een bruggetje naar een konijnenziekte, wat ze in eerdere vakanties letterlijk ook wel eens tegen waren gekomen. Deze subtiele humor maakt het boek voor mij fijn leesbaar en Evelien lekker menselijk. Alle twijfels, alle rauwe emoties weet Mathilde raak te beschrijven. Net als de kort maar krachtige samenvatting van haar bevalling van Keet: "Eerste hulp, check-in, rolstoel, tochtige gang, fel tl-licht, duisternis, monitor, morfine, verlangen naar de dood. En dan ineens: licht, leven, liefde."(167) Geniaal eerlijk en zorgde hier voor de nodige lachmomenten!
Maar ook weet Mathilde een paar hele kwetsbare momenten bloot te leggen, emoties en gevoelens heel eerlijk te verwoorden in haar personages. Zoals hoe de meisjes Evelien tips geven in de zoektocht: "Als je een warm nest wilt maken, mama, dan moet je me aandacht geven. En liefde." en "...een warm nest. Daar moet je de tijd voor nemen. Alleen dan kun je het zien."(58-9) Hoe puur de kids dit weten te verwoorden naar Evelien, raakte me. Lukt een warm nest met die koele kille kikker Kees, of toch met haar ex Taeke, of gewoon zonder man en met de kinderen, nog ééntje er bij... ik vind het een leuke puzzel voor Evelien. Ik had misschien niet net zo veel tissues nodig als bij het eerste deel van de reeks, toch vond ik het heel plezierig om verder te lezen hoe het leven Evelien en haar gezin vergaat en ben ik enorm nieuwsgierig naar het volgende deel!