Een onbekend stuk geschiedenis

Nederland kent een donker gekleurd stuk geschiedenis, dat van de bestedeling. Tot ver in de twintigste eeuw werden weeskinderen, ouderen en mensen met een beperking “verkocht” aan de laagste bieder. De rol van de kerk geeft te denken en dat vond ik best schokkend om te lezen.
De auteur, Menno Lanting, stuitte op het levensverhaal van zijn betovergrootmoeder Geesken Staal en werd geraakt door de geschiedenis van haar en velen en ging onderzoek doen. Hij onderzocht een enorme hoeveelheid aan bronnen: brieven, dossiers, kranten en notulen.
Uit deze berg informatie weet Menno Lanting een schrijnend maar ook liefdevol portret te beschrijven.
De soms droge informatie met ambtelijke taal wordt afgewisseld met persoonlijke, korte verhalen.
Het is een uniek tijdsbeeld geworden van een vergeten geschiedenis die mogelijk bij velen niet bekend is.
Er wordt heel treffend ook een vergelijking gemaakt met het heden met actuele zaken zoals jeugdzorg, kinderrechten, zorg voor kwetsbaren in onze samenleving.
Schrijnend om te lezen dat de kinderen en volwassenen vaak van de regen in de drup kwamen en de omstandigheden niet prettig waren op zijn zachts gezegd.
Is armoede erfelijk? Is er sprake van intergenerationele armoede? Thema’s die bij mij opkomen, geïnitieerd door deze roman met een geschiedenis insteek.
Dit boek is zeker aan te raden voor liefhebbers van het Pauperparadijs van Suzanna Jansen en Al mijn moeders van Anita Terpstra.
Kortom, Menno Lanting heeft een uniek document geschreven over een zwarte vlek in de Nederlandse geschiedenis. Zijn schrijfstijl is prettig en het wordt geen droge opsomming van feiten. Een aanrader dus.
Het boek verschijnt 16 september en ik kreeg een vooruitleesexemplaar van Menno, waarvoor dank. Dit beïnvloedt mijn mening niet.