Aanrader

Poëtisch, schrijnend, stuntelig, eenzaamheid en structuur zijn woorden die bij mij opkomen tijdens het lezen van de roman van Joris van Os. Een boek wat mij geraakt heeft en uitermate goed beschrijft wat eenzaamheid kan betekenen in iemands leven. Hoever ga je voor de liefde van een vrouw door eenzaamheid gedreven?
Paul Kastelein woont in een oud appartement in Amsterdam Oud-Zuid en is onlangs met vervroegd emeritaat gegaan. Als hoogleraar planologie leefde hij een uitermate gestructureerd leven en de structuur is nu weg. Dat zoekt hij nu in zijn hobby, fotografie. Hij maakt elke dag vanuit dezelfde positie een foto van het straatbeeld, gezien vanuit zijn raam. Hij heeft elke dag hetzelfde loopje voor zijn boodschappen en op woensdag heeft hij zijn vaste afspraak met dezelfde prostituee.
Paul Kastelein mist het fijne vermogen om een normale relatie te onderhouden. Nog voordat de relatie goed en wel tot stand gekomen is wordt deze al verbroken. Dit komt niet ten goede aan zijn al wankele zelfbeeld. Paul Kastelein gelooft in zijn lotsbestemming wat hem vrijpleit van het onvermogen om iets van het leven te maken.
Dan krijgt Paul Kastelein een nieuwe benedenbuurvrouw, Hella. Hij raakt in vervoering en gaat tot het uiterste om Hella voor zich te winnen. Tragikomisch maar tegelijkertijd vertederend en met milde humor beschreven. Als lezer gun je Paul een portie geluk en wordt je meegezogen in de bloemrijke taal van Joris van Os. Geen gemakkelijk taalgebruik maar uitstekend passend bij deze boeiende roman. Neem dit taalgebruik voor lief want het verhaal is een krachtig relaas wat eenzaamheid met iemand kan doen. De liefde wordt een obsessie en Paul werkt zich oneindig in de nesten.
Deze roman heeft mij geraakt, enerzijds door het mooie woordgebruik waardoor je geboeid blijft lezen. Anderzijds natuurlijk het verhaal. De eenzaamheid van Paul en de zelfspot waarmee hij zelf zijn uitspattingen vergoelijkt. Het ongestructureerde, haast maniakale te werk gaan bij de veroveringen van Hella steekt wel heel schril af tegen zijn planmatige werk als hoogleraar planologie. Die twee uitersten zijn prachtig beschreven. Is dit wat er met eenzame mensen gebeurt? De werkelijkheid uit het oog verliezen waarbij het balanceren is tussen waanzin en rationaliteit? Dit geeft genoeg stof tot nadenken, hoe ga ik om met dit thema? Denk ik aan mensen die worstelen met eenzaamheid?
Een tekening van Peter van Straaten spookt steeds door mijn hoofd, dat is het beeld wat bij het lezen van deze roman naar voren komt. Neemt niet weg dat de cover ook erg goed de sfeer weergeeft van dit verhaal. Uitgever brainbooks bedankt voor deze kans om dit boek te mogen lezen.