Duik naar het dieptepunt

Dit is het tweede boek van Eugénie Brands, de dochter van kunstschilder Eugène Brands, wiens nalatenschap ze in een stichting beheert. Ze is zelf de jongste niet meer, maar dat blijkt niet uit het boek, dat overkomt als Young Adult.
Bij de lancering van het boek werd er gesproken over een bloedstollende verhaal dat ons, in een zoektocht naar een verdwenen liefde, langs zonovergoten regionen als Curaçao en Bonaire brengt. (https://bit.ly/2WQxnuw ) Op de achterkant van het boek staat dat het gedeeltelijk autobiografisch is.

Resi is de hoofdpersoon van het verhaal, die door Alexander gevraagd wordt om mee te gaan naar Curaçao voor een duikvakantie. Ze heeft al langere tijd een knipperlichtrelatie met hem, maar grijpt deze kans met beide handen, ook omdat hij alles wil betalen. Of eigenlijk zijn ouders, omdat hij op zijn 32ste eindelijk zijn studie heeft afgerond.
Resi heeft een eigen appartementje en verdient de kost als fotografe en heeft nog niet veel van de wereld gezien. Daarom lijkt ze wat naïef te reageren op alles wat ze tegenkomt. De vakantie verloopt in het begin zoals gepland, maar al snel bezwijkt Alexander voor de charmes van Kim, die ook de duikcursus volgt. Gelukkig voor Resi vindt ze al snel troost in armen van de knappe Rocky; die echter geen probleemloos leven leidt en haar meesleurt in zijn problemen.

Het verhaal wordt in chronologische volgorde verteld, meestal in de verleden tijd, maar af en toe wordt dat opeens, zonder reden, afgewisseld met de tegenwoordige tijd, wat een nogal verstorend effect heeft.
De reacties van Resi op problemen waar ze mee te maken krijgt en de situaties waarin ze betrokken raakt, zijn vaak erg egoïstisch en kinderachtig, zodat je weinig sympathie voor haar op kunt brengen en je jezelf ronduit begint te ergeren. Ze heeft af en toe een ingeving dat iets voor een ander ook moeilijk kan zijn, maar al snel ligt de focus weer op haarzelf.
Verder voelt de lezer op zijn klompen aan hoe het in elkaar steekt en een verrassende ontknoping is er daarom niet. Kortom, het enige bloed dat stolt, is van de lijken in het boek, maar niet dat van de doorgewinterde lezer.