Meer dan zomaar een verhaal

Het gegeven van het verhaal lijkt zo eenvoudig: een jonge jongen van Vietnamese afkomst wordt tijdens een etentje na het eindexamenfeest vermoord, de politie lijkt er weinig aan te doen en zijn oudere zus gaat op onderzoek uit. Maar het is de rijk ingevulde achtergrond die dit boek zo boeiend maakt en er voor zorgt dat het verhaal in je hoofd kruipt. Tracey Lien is zelf ook kind van Vietnamese vluchtelingen en kent de vele problemen en uitdagingen die dat met zich meebrengt als geen ander en weet het zeer goed te verwoorden in haar debuut.
Het verhaal speelt zich af in Cabramatta, een buitenwijk van Sydney, waar veel Vietnamese vluchtelingen wonen. Het is 1996 en de drugsproblematiek in de wijk is groot en het daarmee samenhangende geweld zorgt ervoor dat de politie haar handen vol heeft. Als Denny Tran vermoord wordt, gaat de politie er al gauw vanuit dat hij het slachtoffer is geworden van een rivaliserende bende of een ander drugsconflict. Dat de vele getuigen zeggen niets gehoord en gezien te hebben, helpt niet mee om de dader te vinden. Ky, de oudere zus van Denny die in Melbourne stage loopt bij de Herald Sun, besluit haar journalistieke kennis toe te passen om zelf achter de waarheid te komen. Het feit dat ze zelf ook een Vietnamese achtergrond heeft en een paar getuigen persoonlijk kent, geeft haar een kleine voorsprong, maar iedereen lijkt bang om iets te zeggen.
Tijdens het verhaal krijg je mee waar kinderen van de tweede generatie tegenaan lopen: zelf spreken ze slecht Vietnamees en schamen ze zich voor het slechte Engels van hun ouders. Ouders die nog andere normen en waarden hebben, zelf hard moeten werken voor een karig loon en vaders met alcoholproblemen vanwege PTSS, opgelopen in de oorlog. De kinderen spreken vaak accentloos, maar worden door hun afkomst bijna nooit als volwaardig gezien en ze moeten extra hard werken om hun ambities waar te maken. Naar westerse maatstaven zijn ze voorbeeldig, maar in de praktijk lijken ze het nooit goed genoeg te doen. Vaak zijn ze bevriend met jongeren die dezelfde achtergrond hebben; want tussen witte Australiërs en Aziaten zijn erover en weer vooroordelen en is er wantrouwen, wat voornamelijk door de ouders lijkt te worden gevoed.
“Ky lachte, voelde een warme tinteling vanbinnen, wat ze altijd had als ze met iemand sprak aan wie ze niets hoefde uit te leggen, iemand die begreep dat klagen over je ouders geen uitnodiging was om mee te gaan denken over je problemen, want het probleem van vluchtelingenouders was niet op te lossen; iemand die met haar mee kon voelen zonder te oordelen; iemand die begreep dat alles wat haar zo stoorde aan haar ouders ook de dingen waren waaruit bleek dat ze om haar gaven.”
Maar natuurlijk heeft ook de oudere generatie het er niet makkelijk mee, want zij gingen met hele andere verwachtingen naar Australië. “Zo zou Hanh, de vader Ky, tegen zijn vrouw willen zeggen dat Ky zo was geworden omdat Australië haar die mogelijkheid had gegeven. Maar dat het hem zijn mogelijkheid had ontnomen om de vader te zijn die hij zich had voorgesteld.”

De auteur zorgt ervoor dat Ky op het eind de waarheid ontdekt, maar voor het zover is voorziet ze de lezer op een prettige manier van voldoende stof tot nadenken en geeft ze inhoud aan dat waar literatuur voor bedoeld is: zorgen voor begrip en empathie voor mensen die anders zijn dan de lezer, maar daarom zeker niet minder.
Een boek dat zoveel meer is dan alleen maar een verhaal.