Letterlijk en figuurlijk een dikke aanrader

Stel je voor dat je wakker wordt in een voor jou onbekende ruimte, waar ook een dode man en vrouw liggen en overal op je lichaam zitten elektroden en uit bepaalde lichaamsdelen komen er slangetjes. Kortom, geen situatie waarin je zou willen ruilen met de ik-persoon die dit overkomt. Tot overmaat van ramp is hij zijn geheugen kwijt en weet hij zelfs niet hoe hij heet, gelukkig heeft hij wel zijn gevoel voor humor behouden. Door proefjes te doen ontdekt hij dat de zwaartekracht anders is dan op aarde en opeens begint het bij hem te dagen dat hij in een ruimteschip zit. Af en toe krijgt hij een flashback waardoor weer een mist flard optrekt en herinnert hij zich weer hoe hij heet en wat hij deed.

Ryland Grace is wetenschapper en heeft een doctoraat in de moleculaire biologie, maar door een omstreden stelling, werd zijn positie onhoudbaar en ging hij het onderwijs in. Volgens zijn theorie, die tegen alle gangbare indruist, is er leven mogelijk zonder water en zuurstof: “Water en zuurstof hebben geen magische eigenschappen. Voor het leven op aarde zijn ze natuurlijk onmisbaar. Maar op een andere planeet kunnen totaal andere omstandigheden heersen. Het enige wat er voor leven nodig is, is een chemische reactie die kopieën oplevert van de originele katalysator. En daar heb je geen water voor nodig.”
Dat hij met die reputatie toch in een van de belangrijkste ruimtevaartprojecten ter wereld terecht komt, heeft hij daar juist aan te danken.

Het verhaal schakelt regelmatig tussen de tegenwoordige tijd en de herinneringen van Ryland aan hoe hij in de ruimte terecht is gekomen, waardoor het verhaal levendig blijft en het je nieuwsgierigheid naar de volgende ontwikkelingen aanwakkert. Zelfs de vele stukken waarin Ryland in zijn eentje figureert, slaat de verveling geen moment toe, want er zijn altijd wel weer nieuwe problemen en oplossingen die geloofwaardig en op een humoristische manier worden beschreven.
Het science-gedeelte in het boek krijgt ruim aandacht, maar de lezer krijgt het zo voorgeschoteld dat alles makkelijk te volgen is, en als je dan toch iets niet begrijpt, kun je dat onder het kopje ‘fictie’ wegschuiven. Weir is echt een begenadigd verteller die de lezer kan blijven boeien, al zitten er nog zo veel wetenschappelijke stukjes in.
Ondanks dat Project Hail Mary kansloos lijkt, weet de auteur de sfeer in het boek luchtig te houden met de nodige humor zonder echt flauw te worden.
Dit is een boek dat uitermate geschikt is om eens kennis te maken met het SF-genre, want het is veelzijdig, grappig, heeft de nodige diepgang en is goed geschreven. Niet alleen vanwege de 560 pagina’s een dikke aanrader.