IJshockey

Een boek dat ik als boektipper van Greet Braem heb gekregen, een boek dat ik weken later op een camping zag liggen en dat ik mocht meenemen, een boek dat ik na weken eindelijk begon te lezen omdat het de eerste categorie van de Hebban Reading Challenge was: Lees een boek dat je werd getipt door een Hebban boektipper

In het begin vond ik het een hele opgave, er werden veel personen geïntroduceerd, zodat ik een aantekenboekje nodig had om ze allemaal bij elkaar te houden. Ik hield vol want ik had niet voor niets de tip gekregen en het vorige boek: Een man die Ove heet had ik ook gelezen en dat was me goed bevallen. En gelukkig, mijn doorzettingsvermogen werd beloond: het verhaal begon te boeien.

De reden van mijn geboeidheid was de schrijfwijze, plus natuurlijk het verhaal. De auteur vertelt het verhaal op een losse manier, hij is de alwetende verteller, hij laat zien wat er in de toekomst gaat gebeuren en onthoudt zich niet van commentaar. Hij is ironisch en relativerend. In het verhaal vinden de hoofdpersonen zichzelf geweldig maar hij laat zien dat, dat schijn is.

De karakterbeschrijvingen vind ik boeiend en maken het verhaal extra aantrekkelijk, je ziet de mensen voor je, het zijn nergens karikaturen maar je weet wel precies wat de schrijver bedoelt. Niemand van de personen is eendimensionaal.

Het verhaal is spannend, je denkt te weten wat er gebeurt maar dan wordt er ineens weer een twist aan gegeven. Ook wordt je als lezer op het verkeerde pad gezet en moet je weer terugkomen. Niet alles wordt vertelt ook de lezer moet een inspanning verrichten. Ik las dat de schrijver in dit verhaal over een kleins stad, de hele wereld beschrijft en daar kan ik mee instemmen.

Ik heb het boek met heel veel plezier gelezen nadat ik de eerste hoofdstukken doorgeworsteld was en ben Greet dankbaar dat ze me deze tip gegeven heeft en dat ik me gedwongen voelde om dit boek te lezen en uit te lezen.