(H)eerlijk verhaal dat wel even binnen komt

Bij een feelgood roman denk ik al snel aan zoetsappig, romantiek, happy ends en eigenlijk voorspelbaar. Niks is minder waar in deze prachtige feelgood.

In zolderkind worden 2 verhalen verteld. Het ene verhaal speelt zich af rond 1907. Het gaat over de 12-jarige Celestine. Geboren in Afrika, meegenomen door een Britse ontdekkingsreiziger als souveniertje. Hij moet zich maar aanpassen aan het Engelse leven, en dankbaar zijn dat hij meegenomen is. Maar dat is niet hoe hij zich voelt.
Het andere verhaal, verweven door het verhaal over Celestine, vertelt over Lowra. Bijna een eeuw later heet zij in hetzelfde huis gewoond als Celestine. Ook zij heeft een bewogen jeugd gehad, zonder veel liefde door het overlijden van haar vader. Ze komt jaren na deze ellendige jeugd weer in aanraking met het huis, en de zolderkamer.

Twee tragische verhaallijnen, met erg pakkende thema's. Voor het thema rasisme wordt beeldend verteld. Je niet thuis voelen in een land waar je woont, je anders voelen dan de mensen om je heen. Ik voelde de pijn die beschreven wordt. Het is eerlijk over hoe de slavernij was, hoe er met mensen omgegaan werd.

Dit boek wil je door blijven lezen, of in mijn geval door blijven luisteren. Het boek is prachtig voorgelezen door Charlene Sancho. Op het eind hoop je toch echt op een happy end, je gunt de hoofdpersonages het geluk wat ze verdienen. Voorspelbaar en zoetsappig is het zeker niet. Toch is het met alle drama een echte feelgood en kan ik dit genre gaan omarmen en smaakt het naar meer.