licht en donker

Het citaat voorin het boek zegt eigenlijk al genoeg. My mother gave birth to twins: myself and fear (Thomas Hobbes)
Het boek vertelt het verhaal van Victor een man van rond de 30 die in Utrecht woont langs het kanaal. Het is eenzelvige man niet goed in sociale contacten. Zijn beroep geboortefotograaf. Nadat zijn relatie met Amy voorbij is raakt hij in een dip en vraagt zich af waarom hij is zoals hij is. Zijn moeder is dementerend en zit in een verpleeghuis. Het is deprimerend maar voor hem de reis meer dan waard zoals omschreven in het boek:
‘Voor Victor heeft het verleden onderzoeken nog het meest weg van het rommelen in een gereedschapskist. Je weet nooit wat je tegenkomt en waarvoor je het nodig hebt. Af en toe weet je niet eens precies wat je ook alweer zoekt. Maar één ding is hij zeker hij wil terug naar de herinneringen om er een volgorde en samenhang aan te geven: zijn geschiedenis. Daarom zijn de bezoeken aan zijn moeder zo belangrijk.’
De relatie met Amy wordt ook weer zo mooi beschreven in het boek: ‘De relatie met zijn moeder resulteerde altijd in een handeling tegen beter weten in: de mot die de vlam tegemoet vliegt. Amy en hij waren twee kaarsen: de een stak de ander aan en zo gaven ze elkaar licht en warmte’ Helaas komt aan de relatie een einde en om niet vast te blijven zitten in het verdriet slaat hij aan het daten. De vierde date is anders . Deze date zet hem aan om de dingen die voor Victor vaststaan, geaccepteerd lijken, aan te pakken er mee aan de slag te gaan. Hij begint dingen van zich af te schrijven door te schrijven over twee jongetjes Kelvin en Victor. Het boek heeft vanaf dan twee verhalen die samen in elkaar grijpen.
Daarmee begint de reis terug naar het verleden waarin het verlangen aan een wederhelft wordt omschreven als een schaduw. Een schaduw die hij zo lang hij zich kon herinneren had gekoesterd en die hem had gevolgd zijn leven lang. Amy was de eerste die hem het gevoel gaf dat hij deze schaduw kon loslaten. Het is een prachtige reis via Amy terug naar zijn jeugd, naar zijn kindertijd en zo terug naar het begin van zijn leven. Zijn moeder heeft hem nooit verteld wie zijn vader is tot op een avond hij op bezoek is bij zijn moeder en zij haar verhaal doet alsof ze praat tegen haar man in plaats van haar zoon. Dan vallen alle puzzelstukjes samen.
Het thema licht en donker, schaduw en zonlicht komt in het hele boek voor zoals hij in zijn boek beschrijft:
‘Toen ze pas bewoner in het verzorgingstehuis was, had ze zich op haar kamer opgesloten. Daar zat ze met de gordijnen dicht zwijgend te wachten op het einde van de dag. De duisternis viel om haar heen als een boerka, een plek om zich te verbergen’
Hij geeft haar bij afscheid een zoen op haar neus de enige plek die uit de boerka uitstak.
In zijn eigen leven beschrijft hij hoe hij als kind bang was voor de schaduwen. ‘Ik dacht dat in het donker mijn eigen schaduw verdween, op reis ging. Als ik dan eng droomde, had ik het idee dat niet ik maar mijn schaduw dat ergens in de wereld meemaakte. ‘.
‘misschien was dat ook wel een van de redenen voor mij om zwart-wit te fotograferen: op een mooie manier schaduwen kunnen sturen’.
Je zou kunnen denken dat het boek somber en neerslachtig is maar dat is het zeker niet. Het is een boek met humor, met schaduwen maar ook het licht.
Voor mij was het een eerste kennismaking met Johan Zonnenberg. De schrijver lijkt een veelzijdig man, die vele prijzen heeft gewonnen voor uiteenlopende boeken van verhalen tot monologen en young adult boeken. Maar ook een kinderboek (8+) heeft hij geschreven. Gelukkig maar dan is er voor mij nog meer te ontdekken tot zijn volgende boek uitkomt.
Absoluut 5 sterren voor mij dat heeft voor mij er ook mee te maken dat de dementie en de verzorging in het verpleeghuis niet bovenaan staat maar dat het meer gaat om de reis naar je verleden. Daarmee is dan dus ook gelijk de link gelegd met dementie.
Bedankt uitgeverij Futoro via https://indeboekenkast.wordpress.com/ voor het mogen lezen van dit boek.