De architect van je bestaan

“Draw your chair up close to the edge of the precipice and I’ll tell you a story.” F.Scott Fitzgerald
oftewel:
“Trek je stoel dicht bij de rand van de afgrond en ik vertel je een verhaal.”

Vaak weet je al bij het lezen van een paar bladzijden of het boek je zal pakken of niet. Dit boek pakte me niet alleen, het greep me ook vaak bij de keel. Het hoofdthema lees je al op blz 12: “Waardoor komt het dat een leven wordt zoals het wordt?”
De hoofdpersoon, Jules, vertelt zijn levensverhaal nadat hij is bijgekomen uit een coma na een motorongeluk. (was het een ongeluk of een zelfmoordpoging?)
Geen vrolijk boek, wel een heel mooi boek, met zinnen die je pakken en beweringen waar je over na wil denken:
“Het leven is geen nulsomspel. Het is ons niets verschuldigd en alles gaat zoals het gaat. Soms terecht, zodat alles zin lijkt te hebben en soms zo onterecht dat je aan alles gaat twijfelen. Ik trok het masker van het gezicht van het lot af en vond daarachter alleen het toeval.”

Aan het eind van het boek herschrijft Jules zijn roman, zijn levensverhaal en bedenkt dat hij in zijn boek iedereen tegelijk kan zijn, iedereen die mogelijk is. “Dat had allemaal gekund en het feit dat uit die duizenden mogelijkheden uitgerekend deze ene werkelijkheid is geworden heeft me lange tijd puur toevallig geleken”.

Heeft niet iedereen dat, dat je je leven overdenkt en je realiseert hoe anders je leven eruit had gezien als je niet toevallig die ene persoon was tegengekomen, die ene baan had aangenomen, dat ene zinnetje tegen iemand gezegd had...?

Jules zegt: “ ....en ik heb pas laat begrepen dat ik en ik alleen de echte architect van mijn bestaan ben. Ik ben degene die toelaat dat mijn verleden invloed op me uitoefent en andersom ben ik ook degene die zich daartegen verzet.”

En zo is het.