Verrassend herkenbare verhalen

Een verzameling columns van drie vrouwen van begin 40, die het reilen en zeilen van hun dagelijks leven met elkaar - en ons - delen: dat is Wine-up. Bijna honderd korte verhalen bevat dit boek, die schokkend, verbazend, maar bovenal ook heel erg grappig zijn.

‘Het fantastische rotleven van Caro, Anna en Esmee’, kopt de ondertitel van Wine-up. Auteurs Yvanka van der Zwaan en Mieke Kosters besloten herkenbare verhalen die zij met vriendinnen deelden (en andersom) op te gaan schrijven. Dit deden ze op wine-up.nl, een vrouwenblog die in korte tijd erg populair werd. Inmiddels zijn Anna, Caro en Esmee ook te zien in de tv-serie Bitterzoet, die op deze blog is gebaseerd.

Bij de eerste columns levert dit boek nog een beetje een sceptische leeshouding op: ‘herkenbare verhalen’ zijn leuk, maar die lees je tegenwoordig overal. Het wordt al snel zo hetzelfde. Toch blijkt dat dit boek anders is: ja, de verhalen zijn herkenbaar, maar ze bevatten af en toe een wending waar je harder om moet lachen dan gepland was.

Caro, Anna en Esmee zijn de personages van waaruit de columns geschreven worden. Anna (42) heeft een man en drie kinderen, Caro (41) is single moeder van drie kinderen en Esmee (40) woont met haar man en twee zoons. De columns worden vanuit wisselende perspectieven geschreven en door de verschillende gezinssamenstellingen zit er ook afwisseling in de verhalen. Zo gaat Caro bijvoorbeeld vaak op date, wat hilarische stukken oplevert. Andere onderwerpen die langskomen zijn seks, schoolmoeders, flirten, wijn, sporten… Alles waar drie vrouwen van begin veertig tegenaan lopen, van relaties tot kinderen tot ouder worden.

Omdat de vertelsters alle drie kinderen hebben, zijn die regelmatig onderwerp van gesprek. Mocht je zelf van plan zijn kinderen te nemen: na het lezen van dit boek begin je misschien toch een beetje te twijfelen. De (bijdehante) opmerkingen en handelingen van deze kinderen leveren dan wel hilarische verhalen op: je bent als lezer af en toe wel blij dat je niet in de schoenen van deze moeders staat. Een van de leukste columns waar de kinderen een rol in spelen is ‘mam, we kijken hilarische filmpjes uit jouw jeugd…’, waarin de kinderen van Caro aan het logeren zijn bij opa en oma en, je raadt het al, jeugdvideo’s van haar kijken. “Leuk is zwak uitgedrukt, mam, ik pis zowat in m’n broek”, is een van de reacties van haar dochter.

Fijn aan dit boek is dat het lekker luchtig is. Door de column-vorm (2-3 pagina’s per verhaal) kun je het ook gewoon tussendoor lezen. Een paar voor het slapengaan of ‘s ochtends bij de koffie, desnoods op de wc. Er zit geen lopende verhaallijn in en dat is ook helemaal niet erg. De losse verhalen toveren in ieder geval een lach op je gezicht en dat is ook weleens fijn.